Vier dagen cocoonen op Vlieland
2014-41 In de drukte van alledag lijkt het of ik moeiteloos kan schakelen van de ene vraag naar de volgende uitdaging. Zowel thuis als op het werk is er sprake van vaste patronen waar je dierbaren respectievelijk collega's elkaar vaak naadloos aanvullen.
Ik vind het best lastig om dat vaste stramien te doorbreken: mijn laatste werkdag voor een weekendje uitwaaien op Vlieland zit nog propvol vraagstukken. Uitdagingen die ik wil volbrengen. Anders doe ik niet met een gerust gevoel de deur achter mij dicht. Maar ook nu leer ik weer: is de taakstelling niet realistisch, dan is het beter deze door te zetten naar een collega. Dat heb ik met een goed gevoel gedaan.
En dan mag ik opeens alles loslaten. Daar heb ik dus wel even tijd voor nodig. Tot en met het inchecken in het hotel gaat het allemaal nog redelijk mechanisch: op tijd van huis vertekken, de tassen op de juiste plek inleveren, de overtocht, het ophalen van de fietsen, op zoek naar ons verblijf (er zijn lastigere uitdagingen in het leven), de keycard van onze kamer bij de receptie ophalen.
Maar dan: de eerste voetstappen op het strand, de zilte zeelucht, de duinpannen bedekt met helmgras, de onmetelijke ruimte. Dat alles geeft zo'n heerlijk gevoel van vrijheid. Alle vaste patronen glijden van me af. Vier dagen op Vlieland verblijven is vier dagen leven in een bubbel. Afgesloten van de echte wereld is het genieten van de kleine dingen van het leven. Wandelen over het strand, fietsen door de duinen, de vuurtoren beklimmen, kopjes van zeehonden in de Waddenzee ontwaren, heerlijk eten en drinken, door de dorpsstraat slenteren, genieten van elkaars gezelschap.
Het weekend gaat in een roes voorbij. We zitten in een vakantiemodus waar we helemaal geen afscheid van willen nemen. Maar de tijd is onverbiddelijk. In de loop van de vertrekdag ontstaat een gevoel van weemoed. We rekken de dag maximaal op door te kiezen voor de sneldienst die pas 's avonds vertrekt. Weemoed die aanhoudt wanneer we thuiskomen. Eerst nog wat onwennig, een beetje het gevoel van gast in eigen huis. Dé plaat om dit gevoel nog verder uit te vergroten is de nieuwe single van Damien Rice: I Don't Want To Change You. Ik kan echt verdrinken in deze muziek.
Maar wees gerust, dit is een fase die maar kort duurt. Het reguliere ritme dient zich al snel weer aan. En dat is goed. Een mens heeft balans nodig in zijn leven. Ik tenminste wel. Af en toe de luiken dichttrekken om te cocoonen maakt dat je bruisend van energie de dagelijkse patronen weer kunt oppakken.