Wat jammer toch, die vooroordelen
2013-35 Ik had deze zomer de tijd om me te verdiepen in een aantal bands die me door anderen zijn aangereikt. Belangrijkste ontdekkingen zijn: Tindersticks (Bert); Steely Dan (Jan) en John Mayer (Ninke). Ik heb dit gedaan door hun backcatalogue terug te luisteren. Van cd naar cd terug naar de roots; zoekend naar de oorsprong van de band/zanger.
Van John Mayer (16-10-1977 Connecticut, VS) heb ik al een aantal jaren cd's op mijn computer staan. Wanneer ik muziek random afspeel komt hij af en toe langs. Het nummer Daughters vond ik heel aardig maar voor de rest had ik er niet veel mee c.q. nam ik er de tijd niet voor om verder te luisteren. Ik kan me nog herinneren dat Ninke tijdens een vakantie in Spanje veel naar Mayer luisterde maar ik het afdeed als slijmerige meidenmuziek. Ik snapte er ook niets van dat Mayer werd uitgenodigd voor de herdenkingsbijeenkomst (9 juli 2009) van Michael Jackson. Wat had zo'n aalgladde glamourboy daar nou te zoeken. Een mooi koppie, een zoet gevooisde stem en vriendinnen die via de teenpop bekend zijn geworden (Taylor Swift, Katy Perry). Voor de geloofwaardigheid is dat, in mijn ogen, dodelijk. Dus ik liet hem gewoon links liggen. Dat zo iemand een cover opnam van Jimi Hendrix was voor mij niet veel minder dan heiligschennis.
Het kwartje is gevallen tijdens de uitzending van de Hemelse Honderd van dit jaar. Een lijst, samengesteld door de 3FM luisteraar, waarin de beste platen ooit zijn opgenomen. Over elke lijst kun je discussiëren maar wanneer Pearl Jam, Nirvana, Led Zeppelin, Radiohead en Elbow er in staan is het in ieder geval een lijst die mij wel aanstaat. Op 41 stond Continuum van John Mayer; tussen de geweldige Alt-J en Rage Against the Machine in. Ik snapte het nog steeds niet. Wat moest zo'n kerel nu in deze lijst! Er werd gebeld met 3FM DJ Domien Verschuuren en die was lyrisch over het gehele album. Bij de vraag welke plaat er gedraaid moest worden zij hij dat hij geen keuze kon maken. De ene track vond hij nog beter dan de andere. Dreaming with a broken heart werd opgezet en het momentum was daar: ik werd gepakt door de eerste pianoklanken, de stem, de song.
En dan gebeurt er dus iets met mij: dan ga ik luisteren naar de muziek die ik heb, ontbrekende platen verzamelen, informatie opduikelen. Prachtige ontdekkingsreizen zijn dat. Waarin ik leer dat Mayer zijn roots in de blues heeft (inspiratie: Stevie Ray Vaughan). Dat het meesterlijke album Continuum, heel subtiel, is gedoopt in de blues. Dat hij heeft gespeeld met grootheden als B.B. King, Buddy Guy en Eric Clapton. Dat hij een singer/songwriter is die eerst het poppy spectrum heeft verkend en met zijn laatste twee cd's de folk en country hoek op gaat. En dat hij tussendoor nog als het John Mayer Trio een echte bluesplaat opneemt. Dat John Mayer een muziekliefhebber is: daar houd ik dus van. Op de live cd 'Where the light is' toont hij een fantastische staalkaart van zijn kunnen.
Door mijn vooroordeel richting John Mayer heb ik mijzelf jarenlang afgesloten voor zijn muzikale ontwikkeling en spelvreugde: een gemiste kans. Maar afgelopen zomer heb ik de verloren tijd ingehaald.