Vierenveertig Jaar: JAAAAAAAAA!
'Is het lang geleden, is het lang geleden?' (uit Ding-a-dong van Teach-In)
JAAAAAAAAAAA!
Het is ontzettend lang geleden dat Nederland het Eurovisie Songfestival heeft gewonnen. Mijn rauwe, ongecontroleerde, zich steeds herhalende JAAAAAAAA na bekendmaking van de uitslag is daar waarschijnlijk een reactie op. Vierenveertig jaar songfestival kijken is vooral vierenveertig jaar onbedoelde frustratie. Over het algemeen matige liedjes, vermeende vriendjespolitiek bij de puntentelling (Cyprus/Griekenland is toch tenenkrommend) en de kermisattracties die er jaarlijks weer tussen zitten. Maar toch elk jaar weer kijken omdat de combinatie van ingrediënten zo hemels is. Muziek en de strijd om de eerste plaats. Het Eurovisie Songfestival wordt wel de Olympische Spelen van de muziek genoemd. Bij de O.S. kijk je toch ook naar sporten die je vervolgens vier jaar niet meer ziet?
Met de winst van Duncan Laurence is, in ieder geval voor een deel van de Nederlandse bevolking, een nationaal trauma opgelost. JAAAAAAAAA! Vierenveertig jaar zonder winst is lang. Stel je eens voor dat we weer zo lang zouden moeten wachten. Over 44 jaar is het 2063; ik zou dan 100 jaar kunnen worden. Eén ding is zeker, de wereld ziet er dan totaal anders uit. Wanneer je 44 jaar terugrekent vanuit het overwinningsjaar van Teach-In kom je uit in 1931. De New Yorkse beurskrach van 1929 had zich net voltrokken, de wereldeconomie stortte in een vrije val, uiteindelijk uitmondend in de Tweede Wereldoorlog.
Wat de overwinning vooral zo zoet maakt is de onbevangenheid van Duncan en de kwaliteit van zijn liedje. Arcade is niet zomaar een 13-in-een-dozijnnummer. Samen met producer Wouter Hardy heeft hij hier twee jaar aan gewerkt. Het is een heel slim, eigentijds, nummer. De kopstem doet aan Sam Smith denken; de sfeer vind ik vergelijkbaar met London Grammar. De tekst is heel persoonlijk waardoor je Arcade binnen voelt komen. Zowel Duncan als zijn muziekkindje Arcade zijn echt. En dat heeft zich uitbetaald. JAAAAAAAA! Ik vind het werkelijk bewonderingswaardig met hoeveel rust hij zich door deze hele songfestival campagne heeft gewerkt. Want de druk stond er vanaf dag één vol op. Volgens de bookmakers zou de Nederlandse inzending met twee vingers in de neus winnen.
De praktijk is heel anders. Weliswaar met hetzelfde resultaat, JAAAAAAAA!, maar de puntentelling was een thriller. Ik stel voor dat we dit toch weer anders gaan doen. Eerst moet driekwartier lang punten van de vakjury worden gesprokkeld. Je leeft tussen hoop en vrees maar ziet wel een bepaald patroon ontwikkelen. Dat is echter allemaal voorspel want met het toetje, de punten van het publiek, wordt in vijf minuten het hele klassement op zijn kop gezet. Dat kan niet goed voor je hart zijn.
'Oh-oh-oh-oh oh-oh-oh-oh
All in know, all I know
Loving you is a losing game'
JAAAAAAAAAA!