Het verbond tussen twee passies
2013-09 Naast muziek heb ik nog een tweede passie: wielrennen. Al vele jaren trap ik mijn kilometers weg. Geen wedstrijden, af en toe eens een tocht en twee of drie keer in de week gewoon lekker een rondje door het Friese landschap fietsen. Voor mij is het dit een heerlijke uitlaatklep; een paar uurtjes op de fiets en ik voel me weer kiplekker. En nee, daar komen geen prestatiebevorderende middelen aan te pas.
Net zo als voorgaande jaren fiets ik in de wintermaanden thuis op de hobbykamer. Het achterwiel komt op een soort rollerband te staan (de Tacx) waardoor ik zonder maar een millimeter vooruit te komen me toch flink in het zweet kan werken.
'Is dat nou niet ontzettend saai en vervelend' wordt mij vaak gevraagd. 'Een uur lang alleen maar de pedalen geselen, dat doe je toch niet voor je plezier'. Natuurlijk snap ik deze opmerkingen wel maar toch vind ik dit heerlijk om te doen. Er zijn namelijk een aantal dingen die het uitdagend voor mij maken. Ik fiets altijd met een hartslagmeter en sinds deze winter heb ik een cadansmeter waardoor het aantal omwentelingen per minuut worden geregistreerd. Deze technieken ondersteunen mijn zelf bedachte tempowisselingen, tijdsintervallen en het schakelen tussen de verschillende versnellingen.
Dat is allemaal mooi maar wat het echt afmaakt is mijn ipod. En zo sluiten mijn twee passies een verbond met elkaar. Op de iPod staat mijn hele muziekbibliotheek (ruim 11.000 nummers). Voordat ik op de fiets stap heb ik altijd hét keuze moment: naar welke muziek ga ik luisteren. Scrollend door mijn ipod kom ik al mijn favoriete artiesten tegen. Ik kan kiezen voor het hele euvre van Prince; één van de liveconcerten die ik heb bezocht; het beste van de kinkfm top 1400; een top 100 uit de jaren tachtig of negentig etc. etc. Maar vaak kies ik een band die mij een energie boost geeft: Pearl Jam, Foo Fighters, Led Zeppelin, Van Halen, The Cult, AC/DC of Linkin Park. Na mijn keuze gemaakt te hebben, druk ik op play, zet het volume op standje 'denk om de buren' en stap op de fiets. Heerlijk is dat om al trainende door de muziek gedragen te worden. Na een uur ben ik helemaal kapot maar er is weinig wat het voldane gevoel van dat moment kan overtreffen.
Bij nader inzien kan ik toch nog wel wat bedenken: Toscane, Italië, de vroege ochtendzon, het is nog schreeuwend stil, een heuvel beklimmend naar San Gimignano, even later weer afstuivend. Ja, dat klinkt pas echt als muziek in de oren.