Summer in the city
2013-23 Tjonge, wat hebben we daar dit jaar lang op moeten wachten: de zon! Wat een kou, vorst en sneeuw hebben we de eerste maanden van dit jaar moeten doorstaan. Daarna nog een keer gevolgd door regen en harde wind. Het heeft in ieder geval een flinke deuk geslagen in mijn fietsaspiraties. Ook bij de professionals ging het verre van vlekkeloos. Voorjaarsklassiekers gingen niet door (Kuurne-Brussel-Kuurne) of zijn ingekort (Milaan-San Remo) en ook de Ronde van Italië beleefde zijn koudste editie ooit. In Lapland liggen ze te puffen van de hitte terwijl in Zuid-Frankrijk de skipistes weer opengaan. We hebben de nodige weerrecords gebroken in 2013.
Het chagrijn vierde steeds meer hoogtij; we waren het gewoon zat. Maar van de week was hij daar dan eindelijk. De wereld ziet er een beetje mooier en vriendelijker uit als het zonnetje schijnt. Je merkt het aan veel dingen. De natuur maakt een groeispurt, de kleding wordt frivoler, de terrassen stromen vol en natuurlijk de muziek. De muziek klinkt vrolijker, beter, sprankelender wanneer de zon schijnt. Op 3FM werden er spontaan zomerverzoekjes van luisteraars gedraaid. De radio straalde.
Dat doet mij denken aan de typische zomerhits. En met name die van weleer. Jaarlijks duikelt er wel een exoot op, vaak uit a-typische landen die niet bekend staan om een rijke muzikale historie. Toen de muziekmarkt nog niet zo transparant was (geen internet, internationale muziekdiensten e.d.) werden de zomerse plaatjes uit de vakantielanden mee naar Nederland genomen. En dan werden ze opgepikt door een radiozender die ervoor zorgde dat de plaat een hit werd. Op een enkeling na zijn dit altijd one-hit wonders geweest. Mijn top 3 van zomerplaten uit de begin jaren tachtig: Pino d'Angio - Ma quale idea, Ryan Parris - La Dolce Vita, Righeira - Vamos a la playa.
Maar natuurlijk zijn er heel veel meer. Dat deed mij in 2006, vlak voordat we op vakantie naar Italië gingen, besluiten om een vakantie cd te branden (dat deden we toen nog) met alleen maar zomerse muziek. Nou, dat was best wel een succes. Het gevoel van vrij zijn, lange zwoele zomeravonden en rijden over de buitenlandse wegen wordt nog steeds opgewakkerd wanneer er een nummer van deze cd voorbij komt. Met zijn vieren meebrullen met de Kaiser Chiefs: 'Oh my god I can't believe it, I've never been this far away from home'. Of wegzwijmelen op Michel Fugain zijn Une belle histoire. Of de kinderen roepend van achter uit de auto: 'volgende nummer' wanneer het Slavenkoor Carnavalesque langs kwam. Maar ook echte zomer hits als Lambada, Mas que nada, La camisa negra en de Macarena. Deze vakantiecd smaakte naar meer; tot en met 2010 heb ik steeds een nieuw exemplaar samengesteld. We hebben nu een mooie verzameling die bij iedere vakantie van zijn stoflaag wordt ontdaan. Maar zoals het vaak is met verzamelaars: de eerste is toch de beste.
Er zijn twee cd's die mij het ultieme zomergevoel geven. De eerste is The Legend van Bob Marley: hier kom ik dus echt van in de relax-stand. Het is wel heel lastig om niet me je hoofd mee te knikken, je heupen te wiegen of simpelweg een tikkende beweging met je voeten te maken. De tweede is een darkhorse: Coco van Faberyayo. De zon schijnt echt door deze plaat heen. Meer zeg ik niet: gewoon proberen. En tot slot wil ik een nummer niet onbenoemd laten: China girl van David Bowie. Wanneer de gitaarsolo na 3:27 losbarst waan ik me echt op een strand, na een zinderende hete dag is het dan heerlijk toeven aan de kustlijn.