Muziek die past bij dit momentum
2014-10 Er vindt een verandering plaats in huize Dijkstra. Er waait een frisse wind door ons huis, door de buis en door de boxen. De verandering merk je vooral wanneer de kinderen weer een weekendje thuis zijn. Laat ik benadrukken dat ik/we dat super gezellig vinden. Maar het geeft zo'n zooitje hè. En je zit weer naar hele andere tv programma's te kijken en ook van de muziek denk ik soms: nu heb ik wel weer genoeg beats per minute gehad. Wie had dat nu kunnen denken.
Een nieuwe fase in ons leven maar ik/we voelen ons er heel senang bij. Wat houdt dat nu in: zo'n nieuwe fase? Veel dingen zijn gewoon hetzelfde, het gaat om de nuances. Naar mijn job in Zwolle luister ik nog altijd naar 3FM: Giel Beelen in de ochtend en de Coen en Sander show op de terugweg. Omdat ik balans heb gevonden in de verhouding werk en privé kom ik relaxt weer thuis. Geen eten meer uit de magnetron; Annewieke en ik zitten samen aan de dis. 's Avonds gaat de tv sneller uit, we lezen de krant, een boek, soms een wijntje en natuurlijk gaat de muziek aan. Dit relaas klinkt heel oubollig en zo dacht ik er tot voor kort eigenlijk ook wel over maar het voelt gewoon heel goed.
En qua muziek luisteren we nog niet naar Nana Mouskouri, B.Z.N. of Roger Whittaker. Momenteel komen Asgeir, Beck en London Grammar regelmatig voorbij. Het lijkt of zich met Asgeir een nieuwe stroming aandient: mannen die zingen met hoge stemmen. Een korte introductie: Asgeir is wereldberoemd in IJsland, heeft zijn door zijn vader geschreven teksten in het Engels laten vertalen en verovert nu de rest van wereld met zijn muziek gestoeld op folk, electronica en indie R&B. En dus een sfeerverhogende kopstem waar je niet omheen kunt. Een aantal andere voorbeelden van mannen met soortgelijke stemmen: de Nederlandse Dotan vind ik op verschillende momenten opvallend dicht tegen Asgeir aanliggen. Hetzelfde geluid, dezelfde stemming oproepende muziek. Hij heeft onlangs zijn nieuwste cd uitgebracht: 7 Layers. Ook Dustin Tebbutt valt in dit genre, deze man komt uit Australië en heeft met The breach een prachtige eerste single op de markt gebracht.
Twintig jaar geleden leerden we Beck kennen met het nummer Loser. De man heeft gegrossierd in verschillende stijlen; zijn jongste product is heel sferisch, intiem, echt. Ik moet vooral aan Ryan Adams denken. De hele muziekpers prijst Morning Phase de lucht in: terecht wat mij betreft. En dan nog London Grammar. De plaat is al wat langer uit; het heeft bij mij even geduurd maar de onderhuidse spanning roept een sfeer op die past in dit momentum.
Wanneer ik eens even genoeg heb van al die sfeermuziek dan pak ik een concertje (Anneke van Giersbergen was vrijdag weer fantastisch), zoek de muziekkamer op of knal Kanye West, dEUS of The Black Keys door de huiskamer. Want lekkere 'uit-je-plaat-gaanmuziek' heb ik ook zeker nodig!