Samen herinneringen maken
2014-25 Mijn week in sound bites: Annewieke, 25 jaar getrouwd, liefde, The Scene, kippenvel, Bert, vriendschap, dood, afscheid, collegialiteit, condoleance, Sybrand, trots, studie, The Gathering, 25 jaar, tickets, Ninke, John Mayer, Daughters. Ik heb ook nog gewerkt en het Nederlands elftal heeft zijn tweede WK wedstijd gewonnen. Maar over dat laatste zal ik geen woorden meer vuil maken. Dat wordt al door 17 miljoen andere Nederlanders gedaan.
Zestien juni 1989, een warme dag, De La Soul stond op nummer een in de top 40 met Me, Myself and I. Me, Myself and I ging trouwen met Annewieke. Nu, 25 jaar later, hebben we samen herinneringen opgehaald. Lekker een dag naar de sauna, tijd voor elkaar en tijd om nog eens uitgebreid bij die dag stil te staan. 's Avonds hebben we de door André gemaakte video afgespeeld en de fotoboeken doorgebladerd. Sybrand moest af en toe hartelijk lachen om de beelden. Wat een jonge koppies hadden we. We lezen de toespraken en worden geconfronteerd met de sterfelijkheid en dat het helemaal niet zo logisch is dat we na 25 jaar nog een gelukkig stel zijn. Onze liefde is in de achterliggende jaren alleen maar dieper, rijper, waardevoller geworden. Ik verheug me op de komende jaren! Leuk detail: we eten 's avonds buiten de deur en opeens schalt, speciaal voor ons, 'Love and Marriage' keihard door het restaurant. Een Frank Sinatra song die door Al Bundy in ons collectief geheugen zit.
Thé Lau heeft op grootse wijze afscheid genomen van het Nederlands publiek. Eerder (blog 2014-23) schreef ik al dat Lau terminaal ziek is. Samen met mijn muziekmaat Bert hebben wij zijn 'uitvaart' bezocht. Een uitvaart waar Thé de regisseur van was en waar hij werd begeleid door zijn band The Scene en diverse gastmuzikanten. Voor de duidelijkheid: Lau was het stralend middelpunt, hij zong de sterren van de hemel, het was gewoon een heel goed concert. Maar het was natuurlijk wel een heel bijzonder concert. Je voelde vooraf de geladenheid, de spanning in de zaal. Reken maar dat er lotgenoten van hem aanwezig waren. De teksten kwamen soms als mokerslagen binnen, kippenvel over het hele lichaam, wat een emoties kwamen er los die avond. De wijze waarop het publiek gepassioneerd meezong, ja bijna meehuilde, op Iedereen Is Van De Wereld. En het slotakkoord, Rigoreus, komt voor Thé Lau wel heel dichtbij: 'en de klok zegt tik tik, tikt al mijn uren weg'. Indrukwekkend. Na afloop had ik de behoefte aan een knuffel. Bert is daarvoor natuurlijk de aangewezen persoon.
Wat wilde ik hem graag een keer live zien spelen: John Mayer. Een jaar geleden heb ik hem 'ontdekt' (blog 2013-35) en sinds die tijd heb ik veel naar zijn muziek geluisterd. Het lot was mij gunstig gezind want vrijdag kon ik nog twee kaarten op de kop tikken. Ninke heeft mij de eerste aanzet gegeven om naar Mayer te luisteren dus met haar ben ik dezelfde avond naar de Ziggodome gegaan. Een vader-dochtertrip; jammer dat Daughters niet gespeeld werd. Maar dat was dan ook het enige smetje op de avond. Ik ben nog meer van die man gaan houden. Het was het laatste concert van de tweejarige tour en hij had er zin in. Een geweldige setlist, een prachtige stem en dan zijn gitaar. Met zijn gitaarerupties kan hij je kan laten lachen, maar vooral ook laten huilen. En dat gebeurde Ninke en mij bij het hoogtepunt van de avond: Slow Dancing In A Burning Room. Ik heb het vaker gezegd maar veel mooier wordt het niet.
Wat een rijk leven heb ik toch: samen met de mensen die ik liefheb herinneringen maken.