Een doordeweekse vrije dag
2014-38 Het is woensdag. De wekker gaat vandaag niet in alle vroegte af. Ik heb namelijk een dagje vrij. Zomaar een doordeweekse dag en ik heb geen enkele verplichting. Een ontzettend rijk gevoel. Eigenlijk nog lekkerder dan het weekend.
De regen tikt tegen het raam. Ik lig eerst nog wat na te genieten van het concert van de vorige avond. Met muziekmaat Bert ben ik naar Ryan Adams in Paradiso, Amsterdam geweest. De 39-jarige singer-songwriter uit Jacksonville, North Carolina, USA maakt op Amerikaanse leest georiënteerde rockmuziek met een flinke scheut alternatieve country. Het was een memorabel concert. Na een sprankelend, gloedvol begin ontstaan er gaandeweg het concert stemproblemen voor Adams. Hij kan de hoge noten niet meer halen en daarom zingt hij alternatieve, rustige, versies van zijn songs en wijkt af van de oorspronkelijke setlist. Op een gegeven moment gaat het echt niet meer. Hij verdwijnt achter de coulissen maar komt na vijf minuten terug om nog drie liedjes solo te doen. Ondanks dat het concert op deze manier een beetje als een nachtkaars uitgaat stapt iedereen met een voldaan gevoel de Amsterdamse nacht in.
Ik denk ook nog even terug aan het optreden van Herman van Veen afgelopen zaterdag in Sneek. De man is 69 jaar maar hij bruist van de energie, de creativiteit spuit zo ongeveer uit zijn oren. In de sterk spelende 8 mans/vrouws band ontbrak echter één man: Erik van der Wurff. Met Erik betrad van Veen 52 jaar alle podia in de wereld. Dat is meer dan een huwelijk. Van Veen doet een eerbetoon aan de dan nog levende Erik in het nummer Liefde voor later: met heel mijn hart en ziel hou ik van jou. Op maandag 22 september overlijdt Erik van der Wurff op 69-jarige leeftijd aan kanker.
Ik gebruik de dag voor een groot deel om aan mijn 'muziekproject' te werken. Over het hoe en wat kom ik in een latere blog op terug. Maar er was nog een erg plezierig intermezzo: het WK tijdrijden op de racefiets in Ponferrada, Spanje. Onze 23 jaar jonge Maastrichtse Tom Dumoulin rijdt als een volleerde prof op een zeer bekeken wijze naar de derde plaats. Superprestatie. Goud is er voor de heerlijk eigenzinnige, excentrieke Sir Bradley Wiggins. Wiggins is een aanhanger van de mod cultuur. Dat kun je zien aan zijn haardracht en, als hij niet op de fiets zit, aan zijn kleding. En aan zijn muzieksmaak: The Who, The Jam, Tom Weller - wat mij betreft de verpersoonlijking van deze stroming - en The Smiths (favoriet van Sir B is The headmaster ritual). Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die hem het goud misgunnen.
Toetje van deze dag is het liveconcert van Ben Howard op het iTunesfestival. Hij maakt het zichzelf erg moeilijk door alleen maar nummers te spelen van zijn cd die nog moet uitkomen en dus nog niemand kent. Er zitten lange periodes van stilte tussen de songs; interactie met het publiek is er nauwelijks. Een gemiste kans; ik heb hem veel beter gezien.
Dit was een heerlijke, doordeweekse, vrije dag.