R.E.M.: een goede vriend
2014-40 Ruim drie jaar geleden, 21 september 2011, deelde R.E.M. via haar website mee dat ze per direct stopten met de band die ze 31 jaar geleden waren gestart. Die beslissing voelde heel organisch aan; het klopte wat mij betreft. Met Collapse Into Now hadden de mannen eerder dat jaar nog een sterk album afgeleverd. In nieuwe songs kwamen alle elementen uit hun carrière nog een keer voorbij. Daarmee werd een logische punt achter R.E.M. gezet. Maar toch.....
De band is afkomstig uit Athens, Georgia (VS) en is al die jaren nooit van samenstelling gewijzigd. Waar kom je dat nog tegen tegenwoordig. En dan ook nog een keer in de klassieke bandbezetting: drummer Bill Berry, bassist Mike Mills, gitarist Peter Buck en zanger Michael Stipe. Bill Berry verliet de band in 1997 na een hersenbloeding; daarna maakten de mannnen gebruik van sessiedrummers. Er zijn maar weinig bands waarvan ik alle cd's heb; R.E.M. is daar één van.
Het muzikale leven van R.E.M. (Rapid Eye Movement) is in drie periodes op te delen. De eerste periode kreeg ik vooral via mijn broer mee. Hij was helemaal weg van deze alternatieve, gejaagde muziekmakende, studentikoze, in de eerste jaren onverstaanbare band. Ik begreep weinig van die adoratie; het waren voor mij simpele, soms duistere songs die niet bij mij binnenkwamen. Met hun fanatieke liveoptredens veroverden ze een steeds grotere schare fans. Van elke plaat die ze uitbrachten werden meer exemplaren verkocht. Na zeven cd's ontstond er een kantelpunt: met het uitbrengen van Out Of Time bereikten Michael Stipe en zijn mannen het mainstream publiek en daarmee grote verkoopaantallen.
Net zo als velen deed Losing My Religion mij de ogen openen. Vanaf dat moment ben ik terug gaan luisteren en het eerdere werk van de mannen gaan waarderen. Dé introductie voor deze periode is The best of R.E.M. uit 1991. Puur genieten. Out Of Time werd in populariteit met gemak overtroffen door Automatic For The People. Op deze plaat staan twee nummers die me zeer na aan het hart liggen: Nightswimming en Find the River. Breekbaar, klein, puurder dan puur. Die ga je horen om mijn begrafenis.
De cd Monster is de overgang naar de derde periode. Het grote publiek haakt af maar er blijft een vaste kern van liefhebbers van Buck, Mills en Stipe. Ik behoor daar ook bij, de stem van Michael Stipe is zo intrigerend, ik kan daar naar blijven luisteren. Ook al moet ik bekennen dat niet al het werk dat ze nog uitbrengen beklijft. Maar elke cd herbergt een aantal goede songs; het bleef meer dan de moeite waard om de mannen te blijven volgen.
R.E.M. is in de loop der jaren een hele goede vriend geworden. Een vriend die ik af en toe mis. Rationeel gezien klopt het dat ze gestopt zijn maar wat zou het mooi zijn om deze band nog weer eens live op het podium te zien. Moeiteloos zouden ze de zalen nog vullen; het verdienmodel is gegarandeerd. Maar ik zie het de band niet doen. In ieder geval niet voor het geld; Michael Stipe heeft zo zijn principes.
Daarom blijf ik maar hopen dat de liefde voor hun muziek de mannen nog een keer naar het podium drijft. Ik zal mijn vriend met open armen ontvangen.