Imagine
2014-29 Stel je voor: een wereld zonder geweld. Stel je voor: een wereld zonder cynisme. Stel je voor: een wereld in verbondenheid. Stel je voor: dat we vanuit onze inborst, onze authenticiteit, op de wereld zijn om elkaar te helpen.
Dit klinkt allemaal wel heel erg zweverig, onrealistisch en pathetisch. Maar in deze dagen van ongeloof om wat er zich vorige week donderdag boven Oekraïens grondgebied heeft plaatsgevonden zijn het gedachten waar ik zo graag aan vast zou willen klampen. Net zo als met 9/11 heb ik enige tijd nodig om de impact van de ramp te realiseren. Ik zat in de auto te luisteren naar radio Tour de France en de extra nieuwsflits was eigenlijk een hinderlijke onderbreking. Ik was gefocused op wie de sprint van de dag zou winnen. Pas later komt het besef binnen maar ik geloof het nog steeds niet: een vliegtuig dat op 10 kilometer hoogte vanuit de lucht wordt neergeschoten? Dat kan toch helemaal niet.
Maar het kan wel. Verbijsterend. De nieuwsgaring komt op gang. Voor mijn idee wordt er steeds hetzelfde gezegd maar ongemerkt wordt er steeds een nieuw puzzelstukje aangelegd. Ik volg het nieuws op de voet, de verhalen van betrokkenen komen los. Maar ik laat de emotie niet toe. Totdat ik de beelden zie van een trein waar de lichamen van de slachtoffers in worden verzameld. Een grijsgrauwe trein die wordt bewaakt door gewapende militairen. Mijn hart slaat over: ik associeer dit namelijk direct met de deportaties die plaatsvonden in de Tweede Wereldoorlog. Schokkend. Bizar. Geen woorden voor.
Toch gaat het leven ook gewoon weer door. Ik ga netjes naar mijn werk, doe mijn ding en wanneer zich een nieuw nieuwsfeit voordoet hebben we het even over vlucht MH17. En nu is er opeens een dag van nationale rouw. De afgelopen dagen dacht ik dat het momentum al voorbij was. Nu realiseer ik me dat met de aankomst van de overledenen in Nederland dit het meest natuurlijke moment is. En dat ik het ook nodig heb om te rouwen om de 298 overleden kinderen, vrouwen en mannen. Het ongeloof zal nooit verdwijnen maar ik kan nu wel samen met alle inwoners van Nederland naar de 'begrafenis' van de slachtoffers.
De afgelopen dagen blijkt dat veel mensen steun vinden in muziek. Het nummer dat regelmatig voorbij komt is Imagine van John Lennon. Dat emotioneert me. Het is te bizar voor woorden maar de afgelopen maanden is het startscherm van mijn computer een foto van de gedenkplaats van John Lennon in Central Park: een cirkelvormige mozaïek van stenen met één woord: Imagine.
'You may say I'am a dreamer, but I'm not the only one, I hope some day you'll join us, and the world will be as one'.