One Way: NY is gonna getcha, getcha, getcha, getcha
2014-17 Overweldigend, dat woord komt het dichtst in de buurt van het gevoel wat New York met me doet. Wat een stad; wat een diversiteit en wat een irritante bubblegum song zit de hele dag in mijn hoofd. Ik zal proberen een beeld te schetsen van mijn eerste indrukken.
New York is gewoon één groot filmdecor. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat kom je joggende mensen tegen. Niet alleen op de geëigende paden maar ook gewoon in downtown Manhattan. Of touwtje- springend of rennend achter een kinderwagen. Is ook hard nodig gelet op alle calorieën die op een dag naar binnen worden gewerkt. Veel mensen ontbijten buiten de deur; halen hun koffie op bij de Starbucks; lopen op super gestylde schoenen of hebben nog van die ouderwetse grote gympies aan. De telefoon is een niet meer weg te denken accessoire. Werkelijk iedereen loopt met zo'n ding in de hand. Maar het mooiste is nog de smeltkroes aan culturen. En het maakt niets uit hoe je er bij loopt, het wordt gewoon geaccepteerd.
De overbekende gele taxi's bepalen het straatbeeld. Alle auto's zijn trouwens kingsize en bewegen zich al zoevend over de slechte wegen. Zoevend omdat heel veel auto's hybride/elektrisch zijn. Dat geeft een bijna vreemde stilte in zo'n stad. Maar die 'stilte' weet men zelf te doorbreken door continue op de claxon te duwen. Dat is trouwens nog niets vergeleken met het lawaai wat de NYPD, de politie, en de brandweer (NYFD) weet voort te brengen. Volgens mij zit daar ook een zeker showelement bij. Nadat we gisteravond hadden gegeten kwamen er zes brandweerauto's met ontzettend veel sirenevertoon onze wijk ingereden. Daar kwamen nog een paar politieauto's en ambulance's bij en dat alles voor wat een keukenbrandje bleek te zijn.
En dan de stad zelf: wolkenkrabbers worden afgewisseld met een speeltuin of een parkje. De roodgepleisterde appartementencomplexen met de gietijzeren brandtrappen. De airco's die aan aan de gevels bevestigd zijn. De wegen die vaak enigszins gebold lopen. De verschillende wijken met elk hun eigen sfeer. Het metro netwerk onder de stad met die typerende grijze wagons. De gekte van Times Square, de rust van Bryant Park, het surrealistische van Highline Park.
Waarom ik de hele dag met godbetert een nummer van One Direction in mijn hoofd zit: op elke hoek van de straat zie je het bordje 'One Way'. Wat mij direct doet neuriën: one way, or another, I'm gonna getcha, getcha, getcha, getcha. Maar er zijn ook mooie muziekmomenten. Zo zag ik op tv Jay Z bij de derde play off wedstrijd van de Brooklyn Nets zitten (hij is medeaandeelhouder van deze basketbalploeg) en zat ik te googelen op de Beastie Boys omdat ik wist dat ze uit Brooklyn komen. Het blijkt dat er een speeltuintje is vernoemd naar de bijna twee jaar geleden aan kanker overleden rapper Adam Yauch. En laat die speeltuin nu op nog geen 200 meter van ons appartement te liggen! Mijn bezoek hieraan was een waar kippenvel moment.
Na twee dagen kan ik met recht zeggen: New York has got me got me got me got me.