One hundred and eighty
2014-48 Euforisch gejuich gaat er op in de zaal wanneer een wat vreemd uitgedoste, over het algemeen zwaarwegende man, drie pijltjes achter elkaar in de triple twintig gooit. Bij de edele dartssport, want daar heb ik het over, komt dit overeen met het scoren van een doelpunt. Bij voetbal schreeuwt men een langgerekt goal (zeker de Brazilianen); bij darts is dat one hundred and eighty.
Eurforisch gejuich zal er ook klinken wanneer op 8 en 9 september de zaallichten in het Ziggo Dome uit zullen gaan. Het legendarische U2 staat op de bühne en zal ongetwijfeld een hele goede show geven. Want de B.V. U2 is professioneel tot op het bot. Een groot deel van het publiek heeft EUR 180,-- betaald voor een kaartje. En de tickets zullen over de elektronische toonbank vliegen. Honderdtachtig euro voor een kaart op de eerste ring. Verwar dit niet met eerste rang. Met een beetje pech zit je zo'n 70 meter van het podium verwijderd.
Wanneer het concert twee uur duurt betaal je EUR 1,50 per minuut om U2 live aan het werk te zien. Vergelijk dat eens met een festival. Een kaartje voor het Pinkpop festival kostte dit jaar EUR 175,--. Inclusief een plaats op de camping. Stel dat je op een dag zeven uur aan muziek consumeert. Je betaalt dan over drie dagen gezien 15 cent per minuut voor de muziek; inclusief een plek om te slapen. Dat is dus tien keer zo weinig. Maar U2 staat natuurlijk wel voor kwaliteit. Eens, maar ondanks dat kwaliteit een arbitrair begrip is durf ik te stellen dat deze op Pinkpop op zijn minst vergelijkbaar is. Met de keuze uit 50 bands waaronder John Mayer, Ed Sheeran, Arctic Monkeys, Editors, Arcade Fire, Metallica en The Rolling Stones is dat toch niet een hele boute stelling.
Natuurlijk, het is een kwestie van vraag en aanbod. En de B.V. U2 heeft het gelijk aan haar zijde. Mensen zijn bereid om EUR 180,-- te betalen; kijk maar hoe snel de concerten uitverkocht zullen zijn. Maar toch haakt er iets. Door de prijsstelling is er nog maar een selecte groep mensen die U2 live kan zien spelen. En dat lijkt zo ver weg te staan bij de principes van het bandje wat in de jaren tachtig op de barricades stond: Sunday Bloody Sunday. Nog steeds is de band politiek geëngageerd; opkomend voor de mensenrechten en goede doelen steunend. Maar zijn ze ook schathemeltjerijk. Bono is met zijn aandeel in Facebook de rijkste muzikant ter wereld geworden. En dan hebben we het niet over een paar miljoen maar over een paar miljard euro. Begrijp me niet verkeerd: ik gun iedereen zijn succes. Maar waarom wordt het voor - een deel van de - oorspronkelijke achterban financieel onmogelijk gemaakt om zijn of haar favoriete band van weleer live te kunnen zien optreden?
Mijn overwegingen kunnen overigens zo weer de prullenbak in wanneer er een band komt die EUR 180,-- voor een kaartje vraagt en die mijn hart echt sneller laat slaan. One hundred and eighty!!!!!!