Een muzikaal herfstboeket
2013-41 De herfst heeft nu echt zijn intrede gedaan. Harde wind, de laagstaande zon die zo gevaarlijk in de ogen kan schijnen, zomaar plotsklaps een regenbui en natuurlijk vallende bladeren. De uiterlijke verschijnselen die dit seizoen zo kenmerkend maken. Ook de nieuwe muziek valt als rijpe appelen van de boom. Ik wil jullie graag meenemen in een heerlijke cocktail van nieuwe releases.
Tindersticks brengt met Across six leap years dé herfstplaat van het jaar uit. De tijd staat even stil wanneer je deze muziek beluistert. Zanger Stuart Staples intrigeert, bromt, mompelt, schuurt en pakt je (of niet). Melancholie wordt met hoofdletters geschreven. De ene keer met strijkers, dan weer soul, of met blazers en soms met een gastzangeres. Tindersticks bestaat reeds 20 jaar en dit jubileum siert men op met een best of. Maar niet zomaar een verzamelaar. Men is de Abbey Road studio ingegaan en heeft zelf een selectie gemaakt van haar songs die ze van een nieuwe interpretatie wilden voorzien. Jammer dat My Oblivion de cd niet heeft gehaald; maar eigenlijk is dat logisch want het origineel is niet te overtreffen. Het resultaat is bijzonder sfeervol, met af en toe een vervaarlijke uithaal. Als je eens lekker een uurtje helemaal in trance wilt raken dan is dit je plaat. Glaasje rode wijn erbij, gordijnen dicht en genieten maar. Tindersticks viert haar lustrum met een concerttour langs speciale podia. Eind oktober staan ze in het concertgebouw in Amsterdam.
Van een hele andere orde is de Canadees Drake. Recentelijk hoorde ik zijn single Hold on, we're going home voorbij komen. Opnieuw melancholie maar nu in een heel modern R&B jasje. Drake was al jarenlang acteur voordat hij ging rappen/zingen. De hardcore rappers halen de neus op voor hem omdat de R&B invloeden bovenmatig aanwezig zijn. De single heeft ook niets met hiphop te maken. Geïntrigeerd door de single ben ik Drake's hele cd, Nothing was the same, gaan beluisteren. Wat een heerlijke plaat: kale, langzame, herfstige, melancholieke beats. Zang en rap wisselen elkaar af en natuurlijk zijn er diverse gasten. Een daarvan is Jay-Z (2013-39) die weer een geweldige track aflevert. Een aanrader.
Iemand die in het verleden ook veel in de Abbey Road studio heeft gezeten is Paul McCartney. In de herfst van zijn carrière heeft Sir Paul een nieuwe plaat uitgebracht: NEW. Dit gaat gepaard met een groot mediaoffensief. Hij is niet over één nacht ijs gegaan; maar liefst vier producers hebben aan NEW gewerkt. Ik moet er nog aan wennen. Net zoals Drake klinkt de plaat erg van deze tijd maar ik weet eigenlijk niet of ik dat wel wil van deze levende legende. McCartney is ondertussen 71 jaar en ik zou hem juist graag willen horen in een hele kale, uitgeklede versie met maar één producer. Ik zit te denken aan Rick Rubin; wat heeft hij prachtige back-to-the-rootsplaten gemaakt met Johnny Cash: The American Recordings. Benieuwd wat dat op zou leveren. Wie weet gaat dat ooit nog eens gebeuren. De hidden track op de special edition laat horen waar dat toe kan leiden.
Het is dringen welke plaat er op dit moment in huize Dijkstra wordt afgespeeld. Kings of Leon heeft een fijne cd gemaakt (stoer, direct, ongecompliceerd, herkenbaar); Justin Timberlake heeft deel 2 van zijn masterpiece uitgebracht: The 20/20 experience; de nieuwe Pearl Jam moet ik nog ontdekken en dan is daar nog de vierde van De Jeugd van Tegenwoordig: Ja Natuurlijk! Ik behoor niet tot hun doelgroep, ik zit namelijk wel heel diep in de herfst van mijn jeugd, maar wat steekt die plaat muzikaal ontzettend goed in elkaar. Bas Bron haalt zijn inspiratie duidelijk uit de jaren tachtig.
Het is weer voorbij die mooie zomer maar ik laat me nu met graagte onderdompelen in dit bonte muzikale herfstboeket.