What a perfect waste of time (uit: My sad captains)
2014-12 In al mijn jaren van concertbezoeken heb ik de geneugten van een liveoptreden met verschillende mensen gedeeld. Af en toe kruisten mijn wegen met nieuwe vakbroeders maar er is wel sprake van een vaste kern van soulmates. In de beginjaren hoorde mijn broer daar zeker bij. Wij delen een aantal mooie momenten.
Ik schrijf 1986, Elvis Costello doet Vredenburg aan en heeft net zijn bloedstollende single I want you uitgebracht. Linze heeft een groot deel van het oeuvre van Costello. Af en toe haakte ik aan maar lang niet al zijn werk kon mij boeien. Door I want you werd ik wel overgehaald om met de trein naar Utrecht te gaan. Costello had een Rad van Avontuur op het podium geïnstalleerd. Na elke swiep aan het rad (o.a. door Freek de Jonge) stond hij stil op een song die hij dan speelde. Costello had er zin in en speelde lekker lang; maar helaas wij moesten de laatste trein halen en gingen vroegtijdig weg. Aankomend op het perron blijkt dat de laatste trein een uur later vertrekt. Wij rennen weer terug naar Vredenburg en worden gewoon weer toegelaten in de zaal waardoor we de laatste nummers nog kunnen zien.
In 1991 ga ik - onder andere met Linze - naar Pinkpop. Dat was nog in de tijd dat het festival uit één dag bestond. Bands die er toen stonden waren onder meer Tröckener Kecs, Joe Jackson, Living Colour en Lenny Kravitz. Achtentwintig was ik; de eerste en enige keer dat ik een geestverruimend middel tot mij heb genomen: spacecake. Ik heb er niets van gemerkt. Linze moest de volgende dag op bivak; ik leverde hem midden in de nacht, zeg maar vroeg in de morgen, af op de militaire basis van Ermelo.
Tien jaar later ga ik met een aantal Friese collega's naar de Elevation tour van U2 in het Gelredome in Arnhem. Uren van te voren zijn we al aanwezig. Linze komt ook maar is hartstikke laat. Vlak voor de start van het optreden komt hij binnenwandelen. Hij kon zijn auto nog gewoon kwijt op het parkeerterrein bij het stadion, terwijl wij kilometers verder weg staan.
Het laatste concert dat we samen hebben bezocht was tussen kerst en oud en nieuw 2002, Van Morrison, opnieuw in Vredenburg, Utrecht. De cirkel is rond. Candy Dulfer treedt op als gastmuzikante (begin jaren negentig hadden Linze en ik haar al eens gezien in Tivoli). Het concert vond ik matig; het geluid stond veel te zacht.
Hoe we erop kwamen weet ik niet meer maar een aantal maanden geleden gaf Linze aan dat hij nog nooit in Paradiso, Amsterdam was geweest en dat het hem wel leuk leek om daar eens een concert te bezoeken. Dat hoef je geen twee keer tegen mij te zeggen en vorige week deed zich een mogelijkheid voor. Zo kwam het dat ik na ruim 11 jaar weer met mijn broertje een concert bezocht. We hebben een heerlijke avond gehad, lekker gegeten, een goed gesprek gevoerd en Paradiso van boven tot onder bewonderd. Wat een fascinerend gebouw is het toch. Dat onze muzieksmaak niet dezelfde is weten we ons hele leven al. Linze deed Elbow af als vlak, zang à la Peter Gabriel en oude Genesis bombast. Dit terwijl ik vanaf het eerste moment gevangen werd door deze geweldige band. Ik vind dat wel mooi: over smaak valt niet te twisten.
Ook dit concert zullen we niet snel vergeten: bij terugkomst in de parkeergarage blijkt er ingebroken te zijn in mijn auto.