Muzikale herinneringen aan 2014
2014-51 Het hele jaar zijn we druk bezig onszelf te verbeteren, vernieuwend te zijn en hard te werken. Maar de laatste dagen van het jaar is het tijd voor reflectie en verliezen we ons in tradities. Dat is wat mij betreft ook de verklaring van het succes van de top 2000. Herinneringen van ingrijpende, memorabele gebeurtenissen worden vaak gekoppeld aan muziek. Zo heeft Home van Dotan zowel een relatie met het WK voetbal als de vliegtuigramp. Een overzicht van mijn muzikale herinneringen aan 2014.
Het was een geweldig concertjaar. Maar liefst twee keer beleefde ik een muzikaal orgasme tijdens Instant street van dEUS (in Zwolle en Nijmegen). De muzikale hemelgang werd opnieuw geplaveid tijdens het reünieconcert van The Gathering met Travel. John Mayer zorgde voor een zinderende gitaarclimax in Slow dancing in a burning room. Hij breidde er gratis en voor niets een stukje Isn't she lovely doorheen. Nou, dat was hij zeker! Het publiek ging helemaal uit zijn dak. Ongekend.
Soms valt alles op zijn plek: dit jaar liep ik in New York door het Adam Youth Park. Een speeltuintje dat de naam heeft aangenomen van de veel te vroeg aan kanker overleden Beastie Boys rapper. De Staat zorgt met Input Source Select voor een prachtig eerbetoon aan deze pioniers uit Brooklyn NYC. Van de livebeelden bij Giel Beelen word ik heel vrolijk.
Het is het jaar van de terugkeer. Veel moois komt er van acts waarvan al langere tijd niets meer was vernomen: Damien Rice, Typhoon en Michael Jackson. De single van het jaar is voor mij I don't want to change you van Damien Rice. De opbouw van het nummer, de clip en het liveconcert in Carré zorgen hiervoor. Beste Nederlandse act is met voorsprong Typhoon. De combinatie van plaat - Lobi da Basi - en een zeer sterke liveperformance geven hier de doorslag. MJ staat weer op uit de dood. Zowel single Love never felt so good als cd Xscape tonen zijn ongekende vakmanschap.
Het meest swingend was de debuutplaat van Jungle; een Londens collectief dat zijn inspiratie haalt uit de jaren tachtig. Het meest ingetogen is het wonderschone Morning Phase van Beck. Mooie hoes ook. Maar wie strijkt met de eer van de mooiste cd van het jaar? Dat is zeer verrassend een band waarvan ik tot een maand geleden nog nooit had gehoord: The War on Drugs. Zoals altijd laat ik me inspireren door muziekblad OOR. In het kerstnummer staat traditiegetrouw het overzicht van de 25 beste platen van het jaar, volgens de muziekkenners. Nu heb ik het idee dat ik aardig wat muziekkennis heb en dan vind ik het dus onuitstaanbaar dat ik de nummer één uit die lijst niet ken. Blijkt het ook nog eens de derde cd van deze Amerikaanse band te zijn.
Maar dat is dus het mooie van muziek, er valt altijd weer wat nieuws te ontdekken. Nu is dat Lost in the Dream van The War on Drugs. Een rockalbum in de traditie van Bruce Springsteen, Tom Petty en een vleugje Dire Straits maar door de authentieke stem vooral The War on Drugs. Een muzikale trip waar je geen drugs voor nodig hebt om 'high' van te worden.
Welke nieuwe muziek zal 2015 ons brengen? Ik kan niet wachten weer nieuwe herinneringen op te halen.