Een feestje op vrijdagavond
2013-11 Een drukke week achter de rug, het weekend lonkt, in dat vacuüm is de vrijdagavond voor mij een oase van rust. Heerlijk onder uitgezakt op de bank zitten/liggen. Het liefst dus geen externe afspraken; de beslotenheid van het gezin is nu voldoende.
Als er zich dus een feestje aandient, zoals vrijdagavond, dan moet er echt wel even zin worden aangemaakt. Een douche, tanden poetsen en andere kleding zijn een goede start. Maar dan ben je er nog niet. We moeten eerst nog een uurtje rijden voordat we er zijn. In de auto zeg ik nog tegen Annewieke: 'Jammer dat we vanavond Flikken Maastricht niet kunnen zien. Die nieuwe serie is toch wel weer hartstikke spannend.' Het weer werkt ook niet echt mee. Het is naargeestig, koud en regenachtig weer.
Het eerste positieve vlammetje ontwaakt wanneer we de parkeerplaats oprijden. We worden op een vrolijke wijze door twee zeebonken gewezen op een plek om de auto te parkeren. Ons feest is namelijk op een boot. En het is een feest met en voor onze collega's. Ons kent ons dus; met dit verschil dat de partners ook zijn uitgenodigd. Dat geeft het toch wel weer een extra, interessante, dimensie. Op deze wijze kun je het totaalplaatje van je collega waar je dagelijks mee werkt toch weer wat beter schetsen.
Nadat onze maritieme makkers ons nog probeerden te vermaken met een openings-act (ik zeg: niet meer doen) werd het ingrediënt opgediend dat zou leiden tot een hele succesvolle avond: de muziek werd aangezet. Eerst vanaf de draaitafel maar na enige tijd kwam de Boston Tea Party het podium betreden. Een tien mans/vrouws formatie die het tempo opschroefde. Elk nummer was een feest van herkenning. De zaal begint los te komen. Alain Clark was ook reeds gesignaleerd. Vanaf het moment dat hij begint te zingen is het klaar: we eten uit zijn handen. De avond is voor mij nu al geslaagd. Wat een soepele stem heeft die kerel. De combinatie van een live band en het entertainment wat Clark aan de dag legt is mooi. In de freestyle hoor ik zelfs wat funky Prince invloeden voorbij komen: lekker hoor. Maar wat ook lekker is, de muziek die vervolgens uit de boxen knalt: een jaren negentig mix met pump up the jam/mr. vain e.d. En dan is het altijd leuk om als eerste te herkennen van wie die plaat ook al weer was!
Vervolgens is Nathalie aan de beurt. Van Amy Winehouse tot Tina Turner komen voorbij. Tja wat zal ik zeggen: een dijk van een stem maar ik vond haar een tikje ordi. Verder zoek ik altijd een stukje eigenheid bij een artiest maar zitten we daar op een personeelsfeest op te wachten? Ik denk niemand: zolang we mee kunnen zingen/swingen dan is het gewoon goed. En dat gebeurde zeker. De avond werd afgesloten met een onvervalst blokje dance. Het luie zweet kon er nog even goed uit worden geperst. Ik ben iemand die altijd graag wil weten wie de performer is; bij dance weet ik het gewoon niet en wat maakt het eigenlijk uit.
Mijn levensader - muziek - heeft ervoor gezorgd dat ik weer een hele prettige avond heb beleefd. En als ik om me heen keek gold dit voor velen met mij. O ja, en natuurlijk zal de combinatie met enige alcoholische versnaperingen daar ook wel aan hebben bijgedragen.