De vijf platen die vertellen wie ik ben
2014-32 Maandag 11 augustus overleed acteur en komiek Robin Williams. Door zijn dochter wordt hij omschreven als een innemende, genereuze en lieve man. Zo kwam hij ook op mij over: een buitengewoon grappige man die zijn vak goed verstond. Mijn eerste herinnering aan hem gaat terug naar de tv-serie Mork and Mindy: 'nanoo nanoo'. Maar Williams had blijkbaar karaktereigenschappen die leiden tot depressiviteit. Ik wist het niet: het zorgde bij mij wel voor overpeinzingen en een brok in de keel.
Deze week deed Nico Dijkshoorn een uitspraak in tv-programma Knevel en Van den Brink die mij aan het denken zette: 'geef iemand een setje van 5 platen, dan weet die ander goed wie ik ben'. Een geweldige uitdaging om dat setje voor mezelf samen te stellen. Vijf platen die een duidelijk beeld geven van mijn persoonlijkheid en mijn karaktereigenschappen. Dit moeten ook de vijf platen zijn die ik naar een onbewoond eiland mee zou nemen. Daar ben ik mee aan de slag gegaan. Hierbij het resultaat:
Ik begin met een redelijk voorspelbare keuze voor de mensen die me een beetje kennen: The Beatles met Abbey Road. The Beatles staan voor heel veel zaken waar ik mezelf niet eens aan zou durven spiegelen. Maar waar ik mezelf wel in herken is het jeudig enthousiasme, de onbedorvenheid en het vakmanschap. Daar komt op Abbey Road nog een keer de hervonden vriendschap van de vier Beatles bij. Die vriendschap zorgt voor zoveel warmte, zoveel gevoel, zoveel eenheid en saamhorigheid. Eigenschappen die mij zeer dicht aan het hart liggen.
Prince was waarschijnlijk de eerste zwarte artiest waarvan ik platen kocht. Prince is spannend, geheimzinnig, funky, uiterst dansbaar en zijn teksten en bewegingen zeer sexueel van aard. Allemaal zaken die ver van mijn basisnormen en -waarden afstaan maar die wel degelijk een aantrekkingskracht op me uitoefenen. Prince heeft, onbewust, voor mij de weg gebaand voor respect voor de medemens. Los van cultuur, huidskleur en geloof. Purple Rain is hiervan het ultieme statement.
Het serieuze element in mij wordt vertegenwoordigd door Radiohead: In Rainbows. Vakmanschap is meesterschap zou je ook kunnen zeggen. Een plaat die soms pijn doet om naar te luisteren. Pijn die ik voel wanneer ik naar de wereld om me heen kijk of bezorgd ben over zaken die me aan het hart gaan. Ik kan af en toe best een tobber zijn. Een heerlijke uitlaatklep is dan Songs for the deaf van Queens of the Stone Age. Deze Amerikaanse band zorgt voor het alternatieve rockelement in dit lijstje. Soms donker en afwijkend van het normale pad maar altijd melodieus. Deze plaat geeft zoveel energie; vaak haal ik het einde van de cd niet (fysiek uitgeput)!
Mijn lijstje wordt afgesloten met Elbow: The takeoff and landing of everything. Deze plaat is voor mijn zo troostend en helend. De nummers geven perspectief, zijn doorleefd en muzikaal zo verfijnd. Melanchologie in optima forma die steeds opnieuw voor een warm bad zorgen.
Van Robin Williams had ik geen compleet beeld maar ik denk dat je een aardige blauwdruk van mijn karakter hebt gekregen via mijn muzikale top vijf.