Mijn eerste single
2013-29 Weet jij het nog, de eerste single die je ooit hebt gekocht? Ik weet het nog heel goed; ik heb hem nog steeds in de kast staan. Het kost me overigens de nodige moeite om dit te delen. Want mijn eersteling is zo atypisch ten opzichte van de smaak die ik in de loop van de tijd heb ontwikkeld.
Overigens kun je deze vraag nog prima aan mijn generatie stellen maar voor 'de jeugd van tegenwoordig' is dit een stuk lastiger te beantwoorden. Bij mij was het een 45-toerenplaat, later werd dit de cd single en vervolgens zou je je eerste betaalde download hiervoor aan kunnen merken. Maar ook dat vervaagt alweer met digitale muziekservices zoals Spotify.
Ik was tien jaar toen ik mijn eerste single kocht. Bij Bekius in Emmeloord kocht ik voor fl. 5,25 (Eur 2,38!!) La Montanara (Das Lied der Berge) van Heino. Zo, het hoge woord is er uit. Heino, de schlagerkoning uit Duitsland. Ja, ik zou me ook op de knieën slaan van het lachen. Enig speurwerk levert nog wel een aantal aardige feiten op. Eind 1973 stond deze plaat 10 weken in de top 40. Het lied is in 1927 gecomponeerd door de Italiaan Toni Ortelli. In 1958 is het door Ralph Siegel van tekst voorzien. Er zijn vele versies van het nummer gemaakt. Van de verschillende versies zijn in totaal 20.000.000 exemplaren verkocht. Heino was de enige die er een hit mee scoorde in Nederland. De naam Ralph Siegel is gevallen. Dit is dezelfde Siegel die als een echte Heintje Davids steeds weer als componist/tekstschrijver terugkeert op het Eurovisie Songfestival. In totaal heeft hij hier 21 keer een bijdrage aan geleverd. La Montanara is dus een plaat met een verhaal.
Natuurlijk heb ik er over nagedacht waar deze keuze vandaan komt. Ik kan me niet meer het moment herinneren dat ik de single heb gekocht maar ik kan me zo voorstellen dat dit op voordracht van mijn ouders is gebeurd. Als ik dan toch mijn geld wilde uitgeven aan muziek dan was dit wel een verantwoorde keuze. Het is namelijk zo dat de roaring sixties volledig onopgemerkt aan huize Dijkstra voorbij zijn gegaan. Geen Elvis Presley, geen Beatles, geen Rolling Stones, geen flower power. Nee, dat was bij ons heel andere koek. Mijn ouders luisterden met heel veel plezier naar Nana Mouskouri, George Baker Selection (natuurlijk niet het alternatieve Little green bag maar meer het zoetgevooisde Una paloma blanca), Julio Iglesias en Roger Whittaker. Linze en ik hadden altijd de slappe lach bij een hele lange uithaal in een van de liedjes van Whittaker. Zulke dingen blijf je altijd onthouden.
Maar het mooiste van alles moet nog komen: de Duitse Schlagers. Vooral mijn vader vond dit geweldig. We hadden een elpee met de grootste schlagerhits van dat moment. Freddy Breck, Udo Jurgens, Rex Gildo, dat soort werk. Op zondag kwam deze plaat uit de hoes en belandde op de pickup. Deze elpee is dus echt grijs gedraaid. Een aantal jaren geleden kwam ik hem nog een keer tegen bij mijn ouders. Ondanks dat het niet mijn genre is, blijft het een mooie herinnering.
Wat de cirkel rond maakt voor de verklaring van de koop van juist deze single: in die periode zijn we een aantal jaren achter elkaar naar de Oostenrijkse bergen op vakantie geweest.