Live in Concert
2014-43 Damien Rice en Morrissey. Twee heel eigenzinnige mannen traden deze week op in Nederland. Twee totaal verschillende concerten. Het ene beleefde ik tot op het bot; het andere voelde ik me bijna toeschouwer. Een soloconcert versus een bandoptreden. Het Amsterdamse publiek was studentikoos, modern, baarddragend, serieus; de Utrechtse concertgangers waren fanatiek, Engels, huisvrouwen, luidruchtig.
Voorafgaand aan het concert werd me gevraagd wie Damien Rice eigenlijk is. Ik omschreef Rice (40 jaar) als een getormenteerde ziel. Een Ierse singer-songwriter die verstilde, breekbare, liefdesliedjes schrijft. En dan met name over het ongeluk in de liefde. Luisterend naar zijn muziek vliegen de emoties in het rond. En dat bleek in het Amsterdamse Carré. In dit prachtige theater met zoveel historie zaten ruim 1.700 mensen ademloos en in stilte te kijken en luisteren naar Damien. Ik vind het ongelofelijk dat iemand zichzelf helemaal binnenste buiten keert, zich helemaal bloot geeft voor zoveel mensen. Soms fluisterend, soms het uitschreeuwend, zichzelf het hele concert begeleidend op één gitaar. Diepe bewondering heb ik hiervoor. Hij weet de spanningsboog van begin tot einde moeiteloos vast te houden. Alleen maar songs, geen enkel woord richting het publiek. Er is geen tijd om al het moois te verwerken; het volgende nummer is al weer ingezet. De impact is immens; ik zit er bij en kijk er naar. De volgende dag lees ik tweets, recensies (op oor.nl staat een review die de essentie van het concert prachtig vangt) en zie een aantal filmpjes terug. Dan pas valt alles op zijn plek. Waarom obligate praatjes; Damien Rice communiceert via zijn muziek. Dat doet hij met zoveel intensiteit, zo hartverscheurend, dat het gewoon zeer doet. Let op: een overdosis is gevaarlijk!
Morrissey is een heel andere cup of tea. Gedachten buitelen over elkaar heen om deze 55-jarige icoon te beschrijven. Morrissey is bij leven legendarisch, zanger/tekstschrijver van The Smiths (1982-1987), wereldberoemd in Engeland, daarbuiten nauwelijks, een solocarrière van 27 jaar zonder echte hits, flamboyant, eigengereid, koningshuishater, romanticus pur sang, vegetariër, kanker onder de leden, Engelsman. Mijn broer, diehard fan van The Smiths, en ik hebben deze band nooit live zien spelen en dat zal ook niet meer gebeuren. Dichterbij The Smiths komen dan tijdens een optreden van Morrissey is niet mogelijk. Daarom togen wij naar het nieuwe Tivoli/Vredenburg in Utrecht. Ik wist dat het leeuwendeel van het concert zou bestaan uit solowerk maar toch zit je te wachten op nummers van The Smiths. En dat is niet de goede houding om een concert te beleven. Prachtig om te zien was dat het publiek wel echt voor Morrissey kwam. De adoratie was groot; tot een swingend omaatje aan toe. Bij de laatste toegift (de bekendste solohit Every Day Is Like Sunday) werd het publiek uitzinnig. Men probeerde op het podium te klimmen en het shirt dat Morrissey in het publiek gooide werd verscheurd door 25 volwassenen. Stel je voor dat Morrissey niet tien nummers van zijn laatste cd (die door de platenmaatschappij is teruggetrokken) maar wel de hits van The Smiths had gespeeld. De zaal was afgebroken. Ik ben uiteindelijk drie keer in mijn behoefte bevredigd.
Beide concerten had ik voor geen goud willen missen.