Kruip in de huid van .... Tom Petty
2014-31 Soms zit ik wel eens wat te dagdromen hoe het leven van een rockster er uitziet. Wat houdt hem of haar bezig, wat zijn zijn dagelijkse beslommeringen, hoe geïnspireerd kun je nog nieuw werk opleveren wanneer je er al een lange carrière op hebt zitten. Laat ik mezelf eens proberen te verplaatsen in Tom Petty. Een dag uit het leven van deze 63 jarige southern rocker uit Florida:
De zon scheen vanmorgen al weer vroeg door de ramen; altijd een lastig momentje na weer een avond van promotionele verplichtingen. Wat een gedoe om die nieuwe cd op de eerste plaats van de album top 100 terecht te laten komen. De platenbazen vonden dat na 37 jaar Tom Petty and the Heartbreakers en 80 miljoen verkochte platen het daar nu eindelijk maar eens van moest komen. Nou, het is ze gelukt. Wel lachen trouwens dat ik ouwe rot Eric Clapton achter me gelaten heb; die gast komt op twee binnen. Op zijn cd het ik trouwens ook nog op een paar nummers meegedaan. Het lijkt er op dat ik helemaal 'hot' ben. Het moet toch niet gekker worden. Opa Petty op zijn 63'ste weer in de spotlights.
Moet je nagaan: drie jaar hebben we over de nieuwe cd, Hypnotic Eye, gedaan. Dat was echt wel een heel relaxt proces. Twaalf nummers staan er op, dat is vier songs per jaar, één per kwartaal. Hahaha. Maar wat blijft het lekker om met mijn bandje wat lopen te jammen, te experimenteren en lol met elkaar te maken. Voor ons blijkt het op deze wijze te werken; ik hoor om me heen dat de plaat fris en fruitig én herkenbaar klinkt. Laat dat nou precies onze bedoeling geweest zijn. Eigenlijk doen we al bijna veertig jaar hetzelfde kunstje. En dat bevalt me wel prima zo.
Dit tempo van opnemen geeft mij ook de mogelijkheid om er nog wat andere dingen naast te doen. Dat inspireert ook wel, de ene keer ben ik aan het pielen met Eric Clapton, in het kader van het Soundcity project heb ik wat met Dave Grohl gedaan en de samenwerking met Stevie Nicks heeft mij mijn grootste hitsingle ooit opgeleverd. Die tijd met de Traveling Wilburys was echt een kadootje. Genoten heb ik van de samenwerking met Bob Dylan, George Harrison, Jeff Lynne en Roy Orbinson.
Ach ja, al die herinneringen, ik merk dat ik steeds vaker in mijn verleden grasduin. Maar het is goed om af en toe stil te staan bij de afgelegde weg. Dat geeft duiding aan het leven. Maar nu wordt het echt tijd om mijn bed uit te stappen. Allemaal hartstikke mooi dat rock and roll bestaan maar straks eerst naar de kapper, vanmiddag komen die schatten van kleinkinderen en vanavond de laatste vergadering over onze toernee. We gaan namelijk op een roadtrip van ruim twee maanden. Heerlijk om weer met The Heartbreakers op het podium te staan en het ouderwetse bandjes gevoel weer op te pakken. En ook al spelen we Refugee voor de 834ste keer; ik doe het nog steeds met liefde. Het is een van de nummers die publiek bezit is geworden en wie ben ik om geen gehoor te geven aan de behoefte van de betalende bezoeker om dat soort songs te spelen.
Naschrift:
Fictie en non fictie door elkaar beste lezer: de feiten kloppen grotendeels maar de gedachtenspinsels van Petty zijn verzonnen (misschien heeft hij geen kleinkinderen, vindt hij het vreselijk om weer op toernee te gaan en was het opnameproces van zijn laatste cd een taai, saai en langdradig proces).