113 Three Sides Live
Een keurig gerubriceerde muziekdocumentaire over Genesis uit 2014 brengt herinneringen boven. De kernleden van de band, Peter Gabriel, Steve Hackett, Tony Banks, Mike Rutherford en Phil Collins loodsen ons van de start in 1967 tot het einde in 1997 door de verschillende fases van de band heen. Hoe anders verliep dat voor mij: ik heb kriskras door de tijd kennis gemaakt met hun catalogus.
Ik schrijf februari 1981. Net verhuisd van Emmeloord naar Twente. Annewieke is nog op mijn verjaardag geweest maar al snel bleek dat onze relatie, voorlopig, over en uit was. Gelukkig was daar Phil Collins. Samen met hem kon ik zwelgen in mijn verdriet. Hij had net een pijnlijke scheiding achter de rug. Een week na mijn verjaardag kwam op 9 februari zijn solo cd Face Value uit; met het monumentale In the air tonight. Wat een samenloop van omstandigheden.
Een klasgenoot attendeerde me erop dat ik ook eens moest luisteren naar Genesis. De band waar Collins zanger/drummer was. En dat de live dubbel elpee Seconds Out een geweldige introductie was. In retrospectief begrijp ik dat maar destijds kreeg ik er geen grip op. Ik heb hem nauwelijks gedraaid. Vervolgens kwam Genesis met een nieuwe plaat: Abacab. Dat was veel herkenbaarder voor mij en paste ook in het tijdsbeeld. Er volgde een wereldtournee en een nieuwe livedubbelaar: Three Sides Live. Nu had de band mij te pakken. En niet zo'n klein beetje ook.
Wat heb ik deze plaat ontzettend veel gedraaid. Op kant drie staat het fenomenale, 16 minuten durende epos, In the Cage / Afterglow. De keyboards, koortjes en drumpartijen lieten en laten mij zweven op de golven van muziek. Het hartzeer en de desolaatheid druipt er voor mij vanaf. En dat vind ik terug op meer oudere songs van Genesis. En dat is natuurlijk een heerlijk gevoel wanneer je relatie verbroken is.
Three Sides Live zorgde ervoor dat ik het oudere werk van Genesis ging waarderen. Ik kwam erachter dat er verschillende kampen waren. De jaren zeventig werden al opgedeeld tussen Gabriel of Collins liefhebbers maar vanaf Abacab werd de progrock definitief omgevormd tot popmuziek. Commercieel zeer succesvol maar de fans van het eerste uur haakten af. Ik ben niet zo'n purist maar na Invicible Touch uit 1986 was voor mij de echte liefde ook wel over.
Liefde die ik ondertussen wel weer gevonden had bij Annewieke. Omdat ik in 1987 weer verhuisde naar Emmeloord staat de Twentse periode voor mij voor alles wat met Phil Collins, Genesis en Peter Gabriel te maken heeft. Collins vertelt in de docu dat hij er trots op is om op de soundtrack van het leven van mensen te staan. Nou Phil, van 1981 tot en met 1986 sta jij absoluut op de mijne.
Oude liefde roest niet: eind 2014 is er een DVD uitgebracht van Three Sides Live. Die is voor mij.