Ding-a-dong
2013-20 Twaalf jaar was ik, een kereltje van TWAALF jaar die in de zesde klas van de lagere school zat. De Koningin Julianaschool in Emmeloord om precies te zijn. Meester Bosma stoomde ons met zijn jarenlange ervaring klaar voor het voortgezet onderwijs. Geen traumatische ervaring over gehouden van de cito toets. Sterker nog, ik kan het me niet eens meer herinneren. Nee, lekker knikkeren op het schoolplein en spelen met mijn maatje Henk ('wat doen we: bij jou of bij mij spelen'). Zo simpel was het. Maatje is hij trouwens nog steeds, sommige dingen veranderen nooit.
Het is meer dan een generatie geleden (38 jaar) dat Nederland het Eurovisie Songfestival (ESF) won. Teach-In deed dat voor ons; in 1975 wonnen we met Ding-a-Dong. Nederland was goed in het ESF. Het was namelijk al de vierde keer dat we wonnen. In 1956 was het eerste ESF; gemiddeld elke 5 jaar wonnen we wel een keer. Het was dus best wel logisch dat we met Ding-a-dong de winst weer aan onze zegekar bonden. Wie toen had gezegd dat we 38 jaar later van een nationaal trauma zouden worden verlost, alleen maar vanwege het feit dat we de finale wisten te bereiken, had je schamperend uitgelachen. De andere Nederlandse winnaars waren trouwens Corry Brokken (57) Teddy Scholten (59) en Lenny Kuhr (69).
Mijn ouders waren best laat met het kopen van een tv; het staat me bij dat dat in 1974 was. Maar dat was dan wel direct een kleuren tv! Broerlief had het legendarische antwoord 'een ijsje' op de vraag van onze vader wat we liever hadden: een ijsje of een tv. Maar misschien kregen we daardoor wel allebei. Was dus best wel een slim antwoord. In mijn herinnering is 1975 hierdoor het eerste jaar dat ik het ESF op tv zag. Aan de buis gekluisterd zat ik, zouden we weer een keer winnen? Het was toch al zes jaar geleden dat het de laatste keer was. En met Mouth & Macneal (Ik zie een ster) zaten we er in 1974 met een derde plaats ook al heel dicht bij. De combinatie van lekker lang opblijven, een muziekprogramma, de fascinerende puntentelling én de winst van Nederland heeft er waarschijnlijk toe geleid dat er in 1975 een zaadje in mij is gepland wat mijn ESF tik heeft veroorzaakt. Toen vond ik overigens de liedjes zelf al van ondergeschikt belang.
Door de prima resultaten dachten we in die tijd dat we elk jaar een goede kans maakten op de overwinning. Zeg maar een beetje dat verheven gevoel dat we elk EK of WK voetbal wel even zullen winnen.
Na dat eerste jaar heb ik dus nooit meer een overwinning van Nederland meegemaakt. Toch blijkt het ESF mij trekken. Het ene jaar wat meer als het andere maar dat zaadje zit nu eenmaal in mij. Omdat elk jaar weer op een teleurstelling uitdraait en een overwinning van een klein landje als Nederland nauwelijks nog tot de mogelijkheden behoort haal ik mijn plezier uit andere zaken. Zoals het fascinerende verhaal van Johnny Logan (winst in 80, aan lager wal geraakt, winst in 87, weer 5 jaar niets, winst in 92 met een door Logan geschreven nummer; gezongen door Linda Martin) of het feit dat Nederland nog steeds op de zesde plaats staat op de eeuwige ranglijst qua overwinningen. En natuurlijk die heerlijke puntentelling; in mijn herinnering kan het me niet lang genoeg duren.
Naschrift: dat verheven gevoel van - nu we in de finale zitten zullen we ook wel even winnen - stak de laatste dagen weer de kop op. En natuurlijk was de eerste plaats niet voor ons (maar voor Denemarken: een niemendalletje). Met alle combines die er tegenwoordig zijn, is het ook een utopie om te denken dat het ' beste' liedje wint. En eigenlijk is die puntentelling ook stomvervelend.