205: De jaren zeventig van Pink Floyd
Via een social mediamaatje (bedankt Roel) ben ik, op één album na, in het bezit gekomen van het werk dat Pink Floyd in de jaren zeventig heeft uitgebracht. Zeven albums in totaal met muziek die voor een deel de eeuwigheidswaarde zal doorstaan. Eigenlijk was ik nooit zo'n Floyd liefhebber.
Dat kwam door The Wall. Mijn broer Linze had deze plaat. Wanneer ik op mijn kamer zat, hoorde ik af en toe de geluiden boven mijn eigen muziek uitkomen. Een of andere psychopaat (Roger Waters) schreeuwde overal bovenuit, rare geluiden, soms een discodreun, vele tempowisselingen. Ik kon er helemaal niks mee. Ik begreep werkelijk niet waarom die band zo bewierookt werd: Another Brick In The Wall was toch maar een eenvoudig lied met die kinderstemmen erbij. De videobeelden hielpen ook niet echt. De marcherende hamers en vlagvertoon deden me fascistisch aan. Nee, ik moest er helemaal niets van hebben.
Pas veel later hoorde ik de schoonheid van met name Comfortably Numb. De gitaarsolo van David Gilmour in dit nummer is wat muziek zo mooi maakt, wat onvermoede emoties loslaat, waarvan je zou willen dat hij nooit meer stopt. Alsjeblieft: ga door, ga door, ga door. Laat me zweven over de gitaargolven. Door alle barrières heen. Zonder tijdsbesef. Ik wil dit gevoel nooit meer loslaten.
Maar ook Comfortably Numb heeft gewoon een begin en een einde.
Net zoals bijna iedereen omarm ik ook de parels Dark Side Of The Moon (1973) en Wish You Were Here (1975) maar daar is al genoeg over gezegd en geschreven. Ik heb namelijk een darkhorse tussen al dit moois ontdekt: Meddle. Meddle komt uit in 1971 en kennen we van One of these Days en het 23 minuten durende epos Echoes. De b-kant van eerstgenoemde is Fearless, een heel relaxt, akoestisch nummer, wat exemplarisch is voor kant A van Meddle. De sfeer die van deze nummers afstraalt is laidback en mellow. Dat speelse ben ik niet van de bandleden gewend. Het lijken zulke serieuze mannen.
Maar ik ben nog niet klaar met Fearless. Al na ruim 25 seconden hoor je publiek in de verte zingen: You'll never walk alone. Aan het eind van het nummer wordt de schuif voor de voetballiefhebbers helemaal opengezet: Liverpool! Liverpool! De eerste keer dat ik dit hoorde: kippenvel! Ik heb samen met zoon Sybrand in het Liverpool stadion gezeten en het publiek dit horen scanderen. Dit gaat dus echt door merg en been.
Het enige album dat ik nieuw heb gekocht, een geremasterde versie uit 2016, is het redelijk obscure Obscured By Clouds (1972). What's in a name... Het opnameproces is a-typisch voor de bandleden. Binnen een paar weken hebben ze de tien nummers voor de soundtrack bij de Franse film La Vallée opgenomen. Normaliter hebben ze, zeker in het vervolg van hun loopbaan, vele maanden nodig om hun ei te kunnen leggen.
Pink Floyd: een bijzondere band met de nodige personele beslommeringen waar ik nooit echt warme gevoelens voor heb gekoesterd maar die in de jaren zeventig toch prachtige muziek hebben voortgebracht.