118 Buitenstaanders: Ricky Koole en Leo Blokhuis
Blindelings kruiste ik dit theaterseizoen de voorstelling van Leo Blokhuis en Ricky Koole aan. Ik wilde Don Leo, de popprofessor, nu eindelijk wel eens 'ontmoeten'. Jarenlang zie ik hem al langskomen op tv. Telkens geniet ik weer van zijn bevlogenheid waarmee hij over mijn grote passie verhaalt: muziek. De man is een inspirator voor mij maar tot een verder contact dan enkele twitterberichten is het nog niet gekomen.
Natuurlijk doe ik Ricky Koole met mijn openingsalinea schromelijk tekort. Want Ricky heeft al een imposante carrière achter de rug: film, theater, televisie. En natuurlijk muziek. In verschillende stijlen; ze draait haar hand er niet voor om. Bij het eerste nummer van de avond viel de gelijkenis met Mattanja Joy Bradley me op. Storend is dit echter geenszins. Beide vrouwen tonen meer dan voldoende eigenheid. Met No Use Crying bracht Ricky Koole in 2014 een sfeervol, bijna verstild, album uit. Doorspekt met muziekgeschiedenis. Speciale aandacht voor het orgelspel van Roel Spanjers. Wat is dat toch een heerlijk soulvol, funky instrument. Na afloop van de voorstelling heb ik de lp gekocht. De hoes is een juweeltje in al zijn eenvoud. Een klassiek portret van Ricky wat zomaar een schilderij had kunnen zijn van een van onze wereldberoemde schilders uit een ver verleden.
De muziekgeschiedenis staat ook centraal in deze derde theaterproductie van Koole en Blokhuis: buitenstaanders. Het publiek krijgt een inkijkje in de indorock, country, bubblegum uit de jaren tachtig (leuk Ricky!). Maar vooral van artiesten die je niet of nauwelijks op de radio hoort. Daarbij werd ook om interactie vanuit de zaal gevraagd. Zo kon het dat opeens My Oblivion van Tindersticks door het theater schalde; op mijn verzoek. Een nummer wat Leo aan zijn 2 meter sessies tijd deed herinneren. Mij aan mijn vriendschap met Bert, hoe hij me via een liveconcert introduceerde met Tindersticks, hoe je in de stem van Stuart Staples kunt verdrinken. Trouwens, de plaat die ik op mijn begrafenis wil horen is How to disappear completely van Radiohead.
Volgens Leo is de muziek op de radio meer en meer behang aan het worden. Alles via een strak format, zoveel mogelijk hits, vooral geen moeilijke of te mooie dingen want dat past niet in de playlists. Ik vind dat hij volkomen gelijk heeft. Sinds ik vinyl heb herontdekt neem ik weer de tijd om echt naar een plaat te luisteren. De intensiviteit waarmee je muziek dan beleeft ligt vele malen hoger. Een aanrader.
De muziek wordt verzorgd door driemansformatie Ocobar aangevuld met toetsenist -met dat geweldige orgel - Roel Spanjers. Een pracht stel kerels waar de spelvreugde en muzikaliteit van afdruipt. Ik heb een heerlijke avond gehad. Een echt gesprek met Blokhuis ben ik nog niet aangegaan (bakvissengedrag; gelukkig heb ik de foto nog); dat moet er nog maar eens van komen.