115 Albumhoezen
Vinyl beleeft de laatste jaren een revival. Vroeger werd vinyl gewoon een elpee genoemd. Het is weer hip om te zeggen dat je vinyl draait op je vintage platenspeler (grammofoon of pick-up is natuurlijk hopeloos ouderwets). Als oudere jongere snap ik dat wel maar ook een deel van het jongere publiek omarmt de lp weer.
De totaalbeleving van het draaien van een lp bestaat uit meerdere onderdelen. Het begint met het uit de hoes halen van het 'zwarte goud'. Het kijken welke kant van de plaat je er het eerst oplegt. De arm naar de rand van de lp brengen. Met de hefboom de naald op de plaat terecht laten komen. (altijd oppassen dat hij er niet naast valt). Lekker gaan zitten en de albumhoes erbij pakken. Dan kan vervolgens de combi van wegdromen en de platenhoes spellen beginnen. Waarna je na 20 minuten al weer uit je luie stoel moet komen om die verrekte lp weer om te draaien.
Albumhoezen zijn een belangrijk onderdeel van het totale concept. De afgelopen weken staart 'Breakfast in America' van Supertramp me aan als ik op mijn racefiets zit af te zien. Een hoes met een historische waarde. Een hoes die je aan het denken zet over de situatie in de wereld. En dat is niet vanwege de goedlachse serveerster. Op de achtergrond zie je namelijk Manhattan, New York, mét de Twin Towers. Hoe is het toch mogelijk dat deze gewoon zijn weggevaagd.
Aan de andere kant van het spectrum moet ik altijd erg lachen om één van mijn eerste lp's ooit: If you wan't blood (you've got it) van AC/DC. Angus Young wordt tijdens een liveoptreden gespiest door zijn gitaar. Albumhoezen vertellen je vaak iets over de artiest in kwestie. Dat Bryan Ferry gek is op vrouwen bijvoorbeeld. Op elke hoes van Roxy Music staat minimaal één vrouw afgebeeld. Johnny Cash is 'the man in black'. De hoezen van de American Recordings zijn overwegend zwart.
Terugkerende thema's zijn ook populair. ELO en Boston waren gek op ruimteschepen. Phil Collins zijn hoofd prijkte zeer dominant op zijn eerste vier soloplaten. De eerste drie platen van The Police waren simpel: hun eigen hoofden. Nummer vier verbrak abrupt dat patroon. Er zijn bands die een artistieke inslag hebben (REM, Radiohead, Kate Bush). Fleetwood Mac maakt aanspraak op één van de mooiste hoezen, Rumours, maar doet ook mee in de categorie foeilelijk: Tango in the night.
Wat de overwegingen van Dire Straits zijn geweest bij de albumhoes van Making Movies weet ik niet maar ik hou het op de kracht van de eenvoud. Voor mij was het een inspiratiebron om als voorbeeld te gebruiken bij tekenles. Of ik daar punten mee heb gescoord kan ik me niet meer herinneren. The Smiths hebben in de vijf jaar dat ze hebben bestaan gezorgd voor een geweldige collectie hoezen. Verzamelaars zijn hier gek op.
Met een setje albumhoezen kun je ook prachtige collages maken. Ik vind het niet minder dan kunst. Bij mij prijkt er een collage aan de muur met als thema: rood.