Afreageer muziek
2013-33 Ken je dat gevoel ook dat je het soms helemaal zat bent, dat je het even niet meer ziet zitten of dat je je onbegrepen voelt? Ik wel. Denk nu niet dat ik heel zwaarmoedig door het leven ga. Maar volgens mij hebben we daar allemaal wel eens mee te maken. Ik wil graag delen hoe ik daar mee om ga.
Het beschreven gevoel kan worden opgeroepen door vele factoren. Wat voor de één een heel groot ding is - bijvoorbeeld je favoriete voetbalclub heeft afgelopen weekend verloren - doet de ander helemaal niets. Door verschuiving van interesses maar ook omdat je naar verloop van tijd anders in het leven staat merk ik dat je hier een andere kijk op kunt krijgen. In het verleden kon ik er vreselijk van balen wanneer Feyenoord verloor; tegenwoordig neem ik het voor kennisgeving aan.
Maar los van de aanleiding: wat doe ik er mee? Om de zinnen te verzetten is een tochtje op de racefiets een heerlijke uitlaatklep. Lekker tegen de wind in knallen en kapot weer thuiskomen werkt zeer verfrissend. Een andere mogelijkheid is vanzelfsprekend de muziek. Daar heb je twee varianten in. Je kunt je heerlijk wentelen in je (vaak zelf aangesproken) misère door muziek op te zetten die dat gevoel verder versterkt. Melodramatische, pathetische nummers die je doet zwelgen in jouw emotie. Die alle randen daarvan nog eens verder uitvergroten. Voorbeelden? Ongeveer de helft van het werk van The Smiths. Denk dan aan bijvoorbeeld: Heaven knows I'm miserable now, I know it's over en What difference does it make. Deze teksten gaat zo over de top dat je op een gegeven moment wel weer kunt relativeren. Bands die, los van de teksten, een zelfde gevoel oproepen zijn voor mij Antony and the Johnsons, Damien Rice en Tindersticks.
En dan is er nog de andere kant. Wanneer je jezelf eens helemaal wilt laten gaan, eens je stem vanuit het achterste van je keel wilt verkennen, dan heb ik dé afreageermuziek bij uitstek voor je. De eerste tip is het verzameld werk van Linkin' Park. De eersteling, Hybrid Theory, vind ik nog altijd de beste. Wanneer je maar even tijd heb: het ultieme nummer is One step closer. Als je die vijf keer op de repeat stand zet dan ben je na afloop al weer flink opgeknapt! Met name de 'shut ups when I'm talking to you' doen het erg goed. Tip twee: Korn. Wie zegt u? Ja inderdaad Korn. En dat is de 'schuld' van Jan Hoekstra. Want van heb hem ik ooit de cd Untouchables geleend. Eigenlijk ken ik de band verder niet heel goed. Wel heb ik later nog een greatest hits album van ze gekocht. Maar wat werken die zware, moddervette grooves bevrijdend voor mij. Wanneer je naar aanleiding van deze blog je wilt verdiepen in deze band luister dan eerst naar de nummers Here to stay en Bottled up inside. Nog een goede raad: zet het volume op het standje 'ramen uit de sponningen' en zorg dat je alleen thuis bent. Want dit moet je je huisgenoten niet aan willen doen. Maar een energie dat ik er van krijg: heerlijk.
Donderdag had ik de afreageermuziek beslist even nodig toen bleek dat de blaasontsteking nog steeds niet was verdwenen. Ik moet nu voor de derde keer in een maand tijd een antibiotica kuur ondergaan.