230: Que je t'aime
We zijn weer aangekomen bij 'the most wonderful time of the year'. Tijd om de muzikale balans op te maken. Muziek is als het leven: we houden van traditie, zijn continue op zoek naar vernieuwing, we koesteren de voortgebrachte parels en nemen afscheid van de overledenen. Een overzicht.
Omdat ik van je hou: de jaarlijkse lijstjeskoorts vindt zijn hoogtepunt in het samenstellen van de top 2000. Weken van te voren wordt de start van de stemweek al aangekondigd. NPO radio 2 is er dag en nacht mee bezig. Er rijdt een bus door het land om stemmen te vergaren. Het gepuzzel om 35 nummers in je lijst te proppen. En na verzenden toch weer denkt: ik ben die ene vergeten. Uit het resultaat van alle inspanningen blijkt dat we een volk zijn dat zijn tradities koestert. Dit jaar is de hele top vijf niet veranderd.
Omdat ik van je hou: de Song van het Jaar is een lijst van de beste liedjes van dit jaar. Al 33 jaar georganiseerd door 3voor12 en samengesteld door de luisteraars. Een lijst dus met een langere traditie dan de top 2000 maar waar vooral door het 3FM-publiek populaire, vernieuwende muziek in wordt gestemd. Alle nummers van mijn stemlijst zijn in de top 100 terecht gekomen. Dat vind ik leuk. Van de nummer 100 (J. Bernardt) tot de nummer 1 (Everything Now van Arcade Fire). Overigens, luisterend naar deze top 100 heb ik niet de illusie nog aangesloten te zijn bij deze doelgroep.
Omdat ik van je hou: mijn vijf mooiste, beste albums van het jaar. De OORlijst (ook al sinds 1973, over tradities gesproken) is vaak een inspiratiebron. Maar 2017 is een lastig jaar. Veel 'lekkere' platen maar ik heb niet het idee dat er echte survivors tussen zitten. Een plaat die je over dertig jaar nog draait. Ik kom tot het volgende lijstje: The National (Sleep well beast), Moss (Strike), Warhaus (Warhaus), Dan Auerbach (Waiting on a song), en Everything Now van Arcade Fire. En vooruit, ik maak er een top 6 van want Spinvis (Trein, Vuur, Dageraad) hoort er ook bij.
Omdat ik van je hou: de zangers die ons ontvallen zijn. Het lijkt wel of er elk jaar meer artiesten zijn die op te vroege leeftijd overlijden. Muzikanten die dichtbij mijn hart liggen. Met Chuck Berry valt dat nog wel mee. Hij is negentig geworden en ik had niet zoveel met hem maar ik noem hem toch omdat hij een pionier is geweest. De zelfdoding van zowel Chris Cornell (zie blog 216) als Linkin' Park's voorman Chester Bennington twee maanden later komt echter wel aan als een mokerslag. Bennington had ik een paar weken daarvoor nog op Rock Werchter gezien. Ook het overlijden van Walter Becker (Steely Dan) en Tom Petty heeft de nodige impact.
Que je t'aime zong Johnny Hallyday in 1969. De passie spat van het nummer af. Dat heel Frankrijk van deze volksheld houdt, blijkt uit de massale belangstelling bij zijn begrafenis. Een miljoen mensen bewijzen hem de laatste eer op de Champs-Élysées. In naam is het geen staatsbegrafenis maar het heeft wel dezelfde grandeur. De beelden van de massale rouw bij het overlijden van André Hazes komen weer bij me boven. Bij ons Nederlanders is de passie net een streepje minder: wij waren Een beetje verliefd.