227: Je wordt ouder papa
Een zaterdag die als een zondag voelt. Uitslapen, douchen, koffiedrinken, naar de intocht van Sinterklaas kijken. Vervolgens blijven hangen in een kinderfilm met schapen. En aan het einde van de middag in slaap sukkelen onder een plaid. Tja, dat krijg je wanneer je in acht dagen tijd drie concerten bezoekt in achtereenvolgens Groningen, Utrecht en Amsterdam én een drukke werkweek achter de rug hebt.
Nog even over de intocht van Sinterklaas. Het is jaren geleden dat ik deze voor het laatst heb gezien. Maar de goedheiligman komt dit jaar in onze provincie, in Dokkum, aan. Kijken dus. De spanning wordt weer ouderwets opgebouwd. Komen ze wel, komen ze niet. Met een prominente rol voor de zielepiet en mannen met koffers. Dat laatste is een cliffhanger van jewelste voor verdere uitzendingen van het Sinterklaasjournaal. Vanavond mogen we allemaal onze schoen zetten. Het toen-was-geluk-nog-heel-gewoongevoel komt bovendrijven.
Drie concerten dus. Ik start op vrijdag in Groningen. Voordat ik afreis eet ik bij mijn ouders. Nog zo'n flashback terug in de tijd. Een schaal vol met dampende gekookte aardappelen, verschillende soorten groente. Een zeil onder het tafelkleed. Dat soort dingen. Wat ik zeg: het toen-was-geluk-nog-heel-gewoongevoel. Maar ik dwaal af.
Band van dienst in poppodium Vera is Warhaus. Een solo-uitstap van Maarten Devoldere. In het normale leven lid van het Belgische Balthazar. Wat een uitstap zeg. De man heeft onder de naam Warhaus al twee platen gemaakt met sensuele muziek à la Leonard Cohen. Samen met zijn vriendin en drie bandleden zet Devoldere een coole, swingende set neer waarbij je het gevoel hebt dat je in een nachtclub in de jaren zestig bent beland. Daar heb je dat toen-was-gelukgevoel weer.
Next stop: TivoliVredenburg in Utrecht. Op maandagavond treedt de Amerikaan Father John Misty op. Ik heb de goede mix gevonden. Eerst thuis eten en om zes uur de auto in. Alle dagelijkse files zijn opgelost. Wat ook erg lekker is, is dat ik na aankomst bij mijn broer op de fiets stap en met hem het laatste stukje door Utrecht fietsend afleg. Het ritme van een bruisende studentenstad onderga. Onderwijl kletsend over de zaken die ons bezighouden. Veel woorden hebben we niet nodig. FJM bezorgt ons een fijne avond. Een poseur op bordeelslippers, gezegend met een werkelijk fabuleuze stem.
De concertweek wordt vrijdag afgesloten in Afas live, Amsterdam. Ik moet eerlijk bekennen dat ik 'zin moet maken'. Op de heenreis sta ik zelfs op het punt om om te draaien. Maar ik kan Abe, Kim, Linze, Marleen en Pauline toch niet laten zitten :-) Daarbij, het Belgische Oscar and the Wolf is een garantie voor een avondje onbekommerd dansen. Ik heb geen seconde spijt gehad dat ik ben doorgereden. Het gezelschap en natuurlijk de muziek trekken me er doorheen.
Maar afmattend is het wel. Je wordt ouder papa.