225: Loos alarm?
'(sirenegeluiden) Attentie Attentie! Wij verzoeken u het gebouw onmiddellijk te verlaten via de uitgangen en de nooduitgang. Attention attention' en dezelfde dwingende boodschap dendert in het Engels over het perron. Steeds maar weer opnieuw; gelardeerd met de steeds terugkerende sirene.
Dit overkwam ons vorige week op Station Utrecht Centraal nadat wij uitstapten van ons korte ritje vanuit Woerden. Nu moet je niet denken dat mensen in blinde paniek naar de uitgang rennen. Absoluut niet. Iedereen blijft volkomen rustig. Reizigers kijken nog een keer op hun telefoon, zoeken naar de volgende treinverbinding of de snelste weg naar de binnenstad.
Los van de omroepster (waarschijnlijk een bandje dat werd afgedraaid) is er ook niets wat duidt op een ongeluk, brand of een terroristische aanslag. We zijn dus al wel zover dat een aanslag tot de mogelijkheden zou kunnen behoren. Maar dat terzijde. Niets te zien van rennende politiemannen, hulpdiensten, gillende verwarde mensen, verschroeiende geuren of een explosie. Tja, en dan blijf je dus rustig. Want iedereen doet dat. Kuddegedrag. Pas de volgende dag lezen we dat er een brandalarm is afgegaan.
Loos alarm, net zo als bij het maandelijks luchtalarm of een brandoefening op kantoor wordt er heel mechanisch gereageerd. Het hoort erbij.
Dan een ander voorbeeld. Waar het dichterbij komt. We leven in een snel veranderende wereld. Bedrijfsprocessen zijn aan voortdurende verandering onderhevig. Dat vraagt om ontwikkeling van kennis, kunde en competenties. Wil je een rol blijven spelen bij je werkgever, dan is het zaak om mee te bewegen op de woelige baren. En een plan B voorhanden hebben mocht de golf bij een nieuwe reorganisatie een andere kant op rollen dan jij had voorzien.
Ik heb in korte tijd twee reorganisaties meegemaakt. Beide keren bleek dat ik op de juiste golf zat, loos alarm zou je kunnen zeggen. Hoe anders is het wanneer blijkt dat je in de hoek zit waar de klappen vallen. De emoties waarmee dat gepaard gaat zijn immens. Het toekomstbeeld verandert van de ene op de andere dag. Iedereen heeft daarbij zijn eigen verhaal.
Het doet ook wat met degenen die wel mogen blijven. Ook al realiseer ik me dat het redeneren is vanuit een luxe positie. Aan de andere kant: hoe luxe is die positie? Het feit dat ik nu op de juiste golf zit is geen loos alarm. Het is een reality check. Het laat zo ontzettend duidelijk zien dat je niet op één paard moet wedden.
Moraal van dit verhaal: wees altijd op je hoede wanneer de alarmbellen rinkelen.