217: Roze, roze en nog eens roze
Geschiedenis schrijven, doorgeven van een gebeurtenis, van generatie op generatie. Je zou maar onderwerp van gesprek zijn. Dit keer is het Tom Dumoulin die een nieuw hoofdstuk in de wielerkroniek schrijft. Want hij heeft hem gewonnen: de Giro d'Italia! Het wielerhart bonkt dat het een lieve lust is.
In Italië, het land waar de wielersport zo ongeveer de heilige graal is. De liefde voor de sport is hier immens. De Giro heeft een rijke historie van Italiaanse winnaars. Van de 99 edities die tot en met 2016 zijn georganiseerd was de winnaar in tweederde van de gevallen van Italiaanse afkomst. Maar liefst 66 keer konden de tifosi juichen om hun matadoren. Italianen kunnen net altijd wat meer in hun eigen koers. In het verleden werden ze zo hier en daar ook nog wel eens een extra handje geholpen.
Maar het percentage Italiaanse winnaars is de laatste jaren aan het afnemen. Dat ligt aan de huidige lichting renners. In deze ronde heeft geen enkele Italiaan een dagoverwinning behaald. Maar de Giro krijgt ook steeds meer internationale allure. Het wordt niet alleen meer als een voorbereidingsronde op de Tour de France gezien. Een Girowinst geeft aanzien; de honderste Giro winnen staat natuurlijk helemaal goed op je palmares.
Nog nooit heeft een Nederlander deze drie weken durende rittenkoers gewonnen. Jan Jansen en Joop Zoetemelk wonnen beiden een keer de Vuelta en de Tour. Maar nog nooit heeft het Wilhelmus op de slotdag van de Giro geklonken voor de eindoverwinning. De eerste editie werd in 1909 verreden. Dat was nog voor de eerste wereldoorlog. En in 2017 is het zo ver. Dumoulin treedt in de voetsporen van o.a. Quintana (2014), Contador (2015) en Nibali (2016). Maar de wielerhistorie leert ook dat Eddy Merkx de Giro vijf keer heeft gewonnen. En wat te denken van de legendarische Italiaanse wielergoden Alfredo Binda, Fausto Coppi en Gino Bartali? Dat is iets om stil van te worden.
Wanneer Tom oud en grijs is zal hij nog steeds worden gevraagd naar deze overwinning. Net zo als dat nu ook bij de grote sporthelden van weleer gebeurt. 'Hoe ging het ook al weer meneer Dumoulin? Hoe waren de omstandigheden? Heeft u veel geleden of ging het u makkelijk af? Wie waren uw concurrenten?' Onderwerp van gesprek zal de grote tijdwinst in de bergtijdrit zijn, winst die hij bijna volledig verloor omdat hij moest poepen (een verhaal dat waarschijnlijk tot mythische proporties zal uitgroeien), de verbale strijd met zijn belangrijkste belagers Quintana en Nibali, de combine van hun ploegen om Dumoulin los te rijden, de eeuwige dank die uitgaat naar Mollema, Jungels en Yates voor de aangeboden hulp.
Dumoulin neemt vooral het roze mee naar Nederland omdat er zo'n goede kop op zit. Dan bedoel ik niet zijn looks maar zijn gave om te kunnen focussen en zijn rust te behouden in hectische momenten. Door leiderschap te tonen en waarschijnlijk af en toe een 'pain in the ass' te zijn. En natuurlijk ook omdat hij een aardig stukje kan fietsen.
Dank je wel Tom voor deze grandioze roze wielerzege: bellissimo.