209: Een avond met een mooie afdronk
Op 13 november 1986 zien mijn broer Linze en ik Elvis Costello in muziekcentrum Vredenburg in Utrecht. Ruim dertig jaar later gaan we op herhaling. Opnieuw in Vredenburg. Er zijn overeenkomsten maar de verschillen zijn groter, veel groter.
De eerste keer waren we twintigers; zaten we nog op school. Vergelijkbaar met onze kinderen nu. Wat een bizarre gedachte is dat. En Costello is ouder geworden. Maar in verhouding zijn we naar elkaar toegegroeid. Hij is 'nog maar' 62 jaar, terwijl ik in 1986 het idee had dat er een generatie tussen ons zat. Dit keer zijn we met zijn drieën. De broertjes Dijkstra worden vergezeld door vriend Joris. Om het oude vertrouwde Vredenbrug is een heel muziekcomplex (tegenwoordig TivoliVredenburg) heen gebouwd. Destijds liep je via een gangenstelsel door Hoog Catherijne zo de grote zaal in. Nu kan dat niet meer.
Toen zagen we een geweldige show, deels solo en deels met band, die we vroegtijdig verlieten omdat we de laatste trein moesten halen. We hadden ons echter een uur vergist, dus gingen we terug. We werden gewoon binnengelaten en zagen de laatste toegiften. Een prachtige herinnering. Nu begint het concert zo vroeg (19:45), moeten we zo lang wachten op het eten en praten we zo gepassioneerd over de belangrijke zaken van het leven (een racefiets en een stereo installatie; dat wisten we al in onze tienerjaren) dat we te laat onze plekken in de zaal opzoeken.
Costello is zonder ons begonnen waardoor we wat plompverloren binnenvallen. Zonder de spanningsboog die zich normaal geleidelijk opbouwt voor de start van een concert. In dit geval is het dodelijk. Ik kom niet in de juiste stemming en ik merk aan Joris en Linze dat zij er ook last van hebben. Het is de avond van de verkiezingsuitslagen wat ook niet meehelpt. Ik vind het wachten op de exitpoll om 21:00 veel spannender dan het volgende nummer dat Costello inzet. Daarbij komt ook nog eens dat de bekendere nummers in een andere, wat overstuurde versie, worden verpakt. De man is nog steeds prima bij stem, krijgt een viersterrenrecensie voor zijn optreden een week eerder in Carré dus het zal wel aan mij hebben gelegen dat ik niet warm of koud van het optreden wordt.
Na afloop halen we onze jas uit de garderobe en gaan naar het verkiezingscafé; daar wordt de NOS-uitzending op een groot scherm geprojecteerd. Maar via twitter en het thuisfront ben ik al volledig op de hoogte gebracht. Dan maar naar huis. We lopen langs de Ronda (de grootste zaal van TivoliVredenburg) waar Underworld voor de derde achtereenvolgende avond speelt. Ik stel voor om even naar binnen te 'slippen'. Dat lukt en we komen terecht in een kolkende massa die wordt meegezogen door de opzwepende beats en lichtshow van deze house-technoband uit Engeland. Groot geworden in de jaren negentig en met Born slippy een van de grootste klassiekers uit de dancemuziek geschreven. Twee mannen die ook al bijna zestig zijn. Het contrast met Costello kan niet groter.
Ik sta, in mijn winterjas, te swingen als een gek. Zal een fraai gezicht zijn geweest. Een halfuur Underworld zorgt voor de perfecte afsluiting van de avond. Die helemaal wordt afgetopt door het laatste nummer: Born Slippy.