207: Evenwicht
We leven in verwarrende tijden. Continue zoekend naar de juiste balans in het leven. Het wankele evenwicht wordt flink op de proef gesteld door een veelheid van invloeden. Flarden van gedachten stapelen zich op. Dat klinkt vaag, dat is vaag. In tijden van nepnieuws is niets meer wat het lijkt. It's a thin line between love and hate zong Chrissie Hynde ooit. En zo is het. Meer dan ooit.
We kijken misprijzend naar de 'gelukzoekers' uit Afrika die het uitschreeuwen van geluk wanneer ze Europa bereiken. Elke dag zijn er weer tientallen die de oversteek met de dood moeten bekopen. Kun je nagaan hoe groot de wanhoop is om dit soort pogingen te wagen. Wij Europeanen redeneren lekker makkelijk vanuit onze luie stoel met de keuzestress van alledag. Met tig variaties op bijna elk product dat je in de supermarkt kunt vinden. Of totaal onzinnige verzinsels aanschaffen zoals een kokendwaterkraan met flexibele uittrekslang. Of via de sociale media een vinylplaat met handtekeningen van bandleden proberen te bemachtigen. Leg dat maar eens uit aan iemand die niets maar dan ook helemaal niets heeft.
Het is een utopie om te denken dat alle verschillen in de wereld kunnen worden opgelost. Feit is dat er heel veel aan te hand is. Wat weer een voedingsbodem voor de creatieven onder ons is. In de muziek, poëzie en fotografie wordt vanuit het perspectief van de kunst prachtig werk geleverd. Dit levert zoet en zuur op. Zoet voor de mensen die het leed vastleggen en daarvoor worden geprezen of prijzen winnen. Zuur voor de mensen die aan de andere kant van de camera, lens of pen staan. Zij betalen de prijs van de onderdrukking of de oorlog waar ze in zitten. Zij kunnen niet de volgende vlucht naar een betere wereld nemen.
De politieke partijen hebben op dit moment de mond vol over normen en waarden. Dat is hartstikke goed en lovenswaardig maar spreken ze daarmee wel de gehele bevolking aan? En hoe definieer je normen en waarden? En gaan ze daar zelf ook niet regelmatig mee de fout in? De verschillen worden steeds meer gevoed, de politiek doet hier ook aan mee. De kunstenaars moeten de voedingsbodem delen met opportunisten, narcisten en nationalisten. De kiem voor haat zaaien wordt gelegd. En dan raken we uit ons evenwicht, zijn we de balans kwijt.
We hebben vaker in deze situatie verkeerd. Wanneer vallen ons de schellen van de ogen? Wanneer zoeken we elkaar weer op en gaan we echt het gesprek met elkaar aan? Met respect als basisprincipe. Jaarlijks tijdens de dodenherdenking op 4 mei wordt herhaald dat we nooit meer de verschrikkingen van een oorlog willen meemaken. Laten we dat alsjeblieft beseffen.
Eerder deze week greep een Simon and Garfunkel song me ontzettend aan en ik snapte niet waarom. In My little Town wordt een beeld geschetst van de plaats waarin je bent opgegroeid. Een slaapstadje, niks bijzonders. Maar de punchline 'Nothin' but the dead and dyin' back in my litte town' hakte erin. Ik zie het nu als een metafoor voor een land dat transformeert van vrede naar oorlog.