197: Een muzikale fruitmand
In de week waarin het meest onwaarschijnlijke scenario in de Verenigde Staten werkelijkheid is geworden heb ik me gelaafd aan muziek. Vele facetten komen voorbij: keuzes maken, uit de comfortzone treden, nieuwe stappen in het leven zetten, herdenken, troost, liefde, vreugde.
De novembermaand is traditioneel voor mij een concertmaand. Dit jaar heb ik echter nog geen tickets. Wel drie concerten op het oog: Tindersticks, The Cure en Bear's Den. De laatste twee bands zijn echter al uitverkocht, terwijl ik Tindersticks al diverse keren gezien heb. Wat te doen wanneer het ook steeds lastiger wordt om lotgenoten te vinden?
Nick en Simon zijn dit jaar met hun tv-programma The Dream in Zweden. Ook nu gaan ze weer op een roadtrip. Het duo verkent daarbij nieuwe muzikale paden. Dat is wat me aanspreekt aan dit programma. Samen met de vrouwen-metalband Thundermother zingen ze een paar nummers. Hun stemmen zijn totaal niet geschikt voor dit genre maar ik heb respect voor hun durf.
Ten Sharp heeft in 1991 een wereldhit met You. Een nummer met een heerlijke flow. You voelt als een langgerekte golf die zich, met tussenpozen, hoger en hoger opbolt. Zanger Marcel Kapteijn is nu in het dagelijks leven, zo blijkt uit Ali B's Op volle toeren, klompenmaker in De Zaanse Schans. Zo te zien met veel plezier. Dat is nog eens een carrièremove.
Dertien november is het een jaar geleden dat vier vrienden uit Rotterdam een feestje willen bouwen bij een concert van Eagles of Death Metal. In Parijs. In de Bataclan. We weten allemaal hoe het is afgelopen. Negentig doden en vele duizenden mensen met vooral psychische littekens. Het publiek maar ook familie en bekenden. Bob, Dexter, Ferry en Frank doen hun verhaal een jaar later in een RTL4-documentaire. Voor altijd zijn de mannen met elkaar verbonden. Het is goed om te herdenken; het blijkt dat ze sindsdien veel liefde hebben ontmoet. Liefde die ze nodig hebben, want de herinnering zal nooit verdwijnen.
Veel muziek- en poëzieliefhebbers koesteren op dit moment het werk van Leonard Cohen. Cohen kondigde zijn overlijden aan op zijn vorige maand verschenen plaat: I'm ready, my Lord. Ik heb een forse omweg gemaakt om bij de puurheid van de muziek van Cohen te komen. Via Herman van Veen (Suzanne), Jennifer Warnes (de prachtige lp uit 1987, Famous Blue Raincoat, met allemaal songs van hem) en Hallelujah in de uitvoering van Jeff Buckley. Eén zin kom ik de afgelopen dagen vaak tegen: 'there is a crack in everything, that's how the light gets in'. Wat een prachtige gedachte om aan vast te houden. Zelfs in het licht van de Amerikaanse verkiezingsuitslag.
Keuzes maken in de novembermaand, concertmaand. Ik heb me volledig gefocused op een concertticket voor The Cure. Een band die de laatste hit single in 1989 scoorde (Lullaby) maar nog steeds een geweldige livereputatie geniet. Die wil ik graag zien. En de aanhouder wint: via ticketswap heb ik mijn kaartje naar Robert Smith en zijn maten binnen gehengeld.
Muziek houdt ons een spiegel van het dagelijks leven voor.