196: Disisit: 'unbeschreiblich weiblich'
Het is zaterdagavond. Acht uur. Locatie: De Tippe in Vledder. Op het punt van beginnen staat een, volgens de aankondiging, zangtheaterspektakel voor een zo goed als uitverkochte zaal (circa 175 mensen). Verzorgd door theaterkoor Disisit. Een van de vele tientallen, honderden verschillende gezelschappen in Nederland die geheel belangeloos culturele activiteiten organiseren. Waar een klein land groot in is.
Disisit: een intrigerende naam voor 17 vrouwen die met pit willen zingen en entertainen. Michael Jackson kondigde zijn laatste tournee aan met 'This is it'. Dat geldt zeker niet voor deze vrouwen: zij zijn nog maar net begonnen.
Unbeschreiblich weiblich is de naam van de show. Want een show mag het best worden genoemd. Niet zomaar 15 tot 20 liedjes zingen en snel weer het podium af. Nee, er is aandacht besteed aan details. Dat begint al met de verschillende thema's en de kleurmetaforen die zijn gebruikt. Rood voor passie, liefde en sex. Groen voor de vergankelijkheid van het leven. Blauw voor de blues en alle kleuren van de regenboog zijn weggelegd voor het ritme, de beat en de muziek die in ons zit.
Details die je ook terugvindt in het betere figuurzaagwerk met meer dan manshoge naaldhakken rond het podium en in de zaal; de kleur van de pumps die wisselen per thema; de scherpe accenten in de make-up. Het grote projectiescherm op het podium heeft geen meerwaarde. De 17 vrouwen zijn het stralende middelpunt: zij verdienen het volledige podium. De muzikale begeleiding ten slotte kan wat meer pit gebruiken. Een klein beetje meer Nina Hagen.
Na de aankondiging - met de waarschuwing dat het publiek de vrouwen niet van het podium mag sleuren tijdens de voorstelling - wordt Rood van Marco Borsato ingestart. Eerst nog wat schuchter maar gedurende de show komt er meer ontspanning. De energie spat van het podium. In het eerste rode blok valt met name de dirty medley op. Hit me with your rhythm stick en Voulez vous coucher avec moi ce soir. Wat ze in de grote stad roepen doen we op het platteland. Zo iets. Het groene deel is hylarisch. De galante zwarte jurkjes zijn verruild voor bloemetjesjurken van King Louie en de overgangsperikelen van de 50-plussers worden bezongen en gevisualiseerd.
Hoogtepunt voor mij was 'Gabriella sang'. Een Zweeds lied dat het prijsnummer is in de film 'As it is in Heaven'. Een prachtige film die het levenspad in al haar facetten beschrijft van koorleden in een klein dorpje in Zweden. Gabrielle ontdoet zich tijdens dit nummer van haar ketenen. Disisit brengt het meer ingetogen, zonder solozang, maar bijzonder fraai blijft het.
Na afloop schuift na een lang klaterend applaus het rode gordijn weer voor het podium. Helemaal terecht, hier staat een productie waar iedereen die hieraan heeft meegewerkt trots op mag zijn. Alleen jammer dat Nina Hagen's Unbeschreiblich weiblich niet als gedroomde toegift werd gebracht. Ik had de dames hier graag helemaal los op willen zien gaan.