178: Afscheid in verschillende verschijningsvormen
Een andere baan, het overlijden van een oom en een dochter die emigreert. Ik heb deze week op wel heel verschillende wijzes te maken gehad met afscheid.
Op 1 juni ga ik al na 13 maanden uit dienst van Rabobank Leeuwarden-NoordWestFriesland en ga ik werken voor de centrale Rabo-organisatie. Omdat Leeuwarden een uitvalsbasis blijft voelt het raar dat er een afscheid is georganiseerd. Niet alleen voor mij trouwens; met mij zijn er nog acht collega's die een andere job krijgen. Er zijn mooie woorden van de manager, bloemen en bonnen maar het voelt onwerkelijk. Helemaal niet als een afscheid.
Na 83 jaar overlijdt oom Jaap. Overlijden is natuurlijk wel echt afscheid nemen. Maar de herinneringen zullen voor altijd blijven. In mijn jeugd ben ik regelmatig bij mijn oom, tante en neef over de vloer geweest. De logeerpartijen op de boot zal ik altijd een warm hart toedragen. In het plaatsje Muggenbeet werden we zo ongeveer letterlijk door de muggen opgegeten. Oom Jaap was een rustige, bescheiden man die erg genoot van muziek maken, dansen en vakantie. Dat laatste deden ze vaak met mijn ouders. Want naast de bloedband (zusters) is er al vanaf de jeugdjaren een vriendschapsband. Ik zie dat dit afscheid mijn ouders aangrijpt.
En dan hebben we nog dochterlief die besluit naar het buitenland gaat. Natuurlijk was ze hier al enige tijd mee bezig maar twee weken geleden raakte het in een stroomversnelling, zeg maar gerust een waterval. Binnen 24 uur moest ze beslissen of ze voor één jaar naar Boekarest, Roemenië af wilde reizen. Om te gaan werken voor Genpact. Geregeld via Aiesec, een bemiddelingsbedrijf dat zorgt voor professionele stages voor studenten / net afgestudeerden.
En Ninke zei dus ja. Vervolgens moest er heel veel geregeld worden. Waaronder de verhuizing terug naar Sneek. Natuurlijk is het allemaal gelukt. Prachtig dat er op Schiphol ook nog vriend(inn)en van Ninke waren. Om afscheid te nemen. Met alle moderne communicatiemiddelen is het super eenvoudig om contacten te onderhouden. Maar het voelt wel anders. Het besef moet nog doordringen dat Ninke weg is. Dat komt vooral omdat het zo snel is gegaan.
Ninke is dus geëmigreerd. Want zo heet het officieel wanneer je bent uitgeschreven in Nederland en langer dan acht maanden in het buitenland verblijft. Ik vind dit een bizarre gedachte. Het klinkt zo definitief. Vroeger vertrokken mensen naar Australië of Canada om een nieuw leven op te bouwen. Om zich daar voor altijd te vestigen. Ach, zo'n vaart zal dat nu wel niet lopen. Ik vind het vooral een geweldige kans voor haar om nieuwe ervaringen op te doen. Een fantastische ontdekkingsreis waarmee ze breder in het leven komt te staan.
Afscheid nemen is niet leuk. De ene keer is het voorlopig, de andere keer definitief. Maar voordat je uiteindelijk afscheid van elkaar neemt heb je wel iets met elkaar opgebouwd. Collegialiteit, vriendschap, liefde. Dat is iets om te koesteren, te blijven herinnneren.