167: Mijn gevoel zegt..
Mijn gevoel zegt... Het lijkt wel of bij het verstrijken der jaren mijn gevoel een steeds prominentere rol krijgt. Mijn maatstaf, mijn graadmeter of iets wel of niet binnenkomt. Of ik iets wel of niet wil doen. Of iets wel of niet bijblijft. Niet altijd maar verstandelijk redenerend, met allerlei argumenten larderend. Nee, gewoon: wat voel ik. Wat doet het met mijn hart. Vaag? Ik neem de week even door zodat het wat duidelijker wordt.
Een paar weken geleden word ik gebeld door iemand die ik al jaren niet meer heb gesproken: of ik mee wil naar het concert van Muse. Nu ben ik altijd wel voor een concert te porren maar ik heb eigenlijk niet zoveel meer met deze band. De eerste platen vind ik geweldig, daarna af en toe nog wel eens een single maar het is mij allemaal te grotesk, te over-de-top geworden. Ik wimpel het af maar het laat me niet helemaal los. Het eerste concert wordt met superlatieven beschreven dus als ik woensdagmiddag om 16:00 wordt gebeld om een open gevallen plek in te vullen zeg ik ja. Ik wil dit spektakelstuk gewoon meemaken.
Spectaculair is dit totaaltheater absoluut: een podium door het midden van de zaal, drones, een bommenwerper, confetti, grote luchtballonnen, videowalls en een oogverblindende lichtshow. En o ja, de muziek. De band werkt keihard, is bloedserieus maar heeft geen enkel contact met de zaal. Toch is er massale publieksparticipatie (bij Uprising hebben ze mij ook te pakken) en Ennio Moriccone's Man with a harmonica uit de legendarische film Once upon a time in the West is een mooie vondst. Qua gevoel doet de muziek me echter weinig tot niets. Ondanks dat heb ik een mooie avond waarbij ik heb genoten van alle visuals die Muse uit de kast heeft getrokken. Maar ook van de herinneringen die ik met mijn mede concertgangers heb opgehaald aan vroeger tijden. Het was een trip down memory lane.
Het overlijden van sir George Martin komt wel binnen. De vijfde Beatle heeft met 90 jaar een respectabele leeftijd bereikt. Het overlijden zelf is derhalve niet iets om als buitenstaander over te treuren. Wel sterft opnieuw een onderdeel van het imposante erfgoed van The Beatles. George Martin is integraal onderdeel van deze legende. Het is goed om daar stil bij te staan. Ik heb George Martin geëerd door naar Abbey Road en Love te luisteren. Abbey Road is de laatste liefdevolle samenwerking en blijk van onuitputtelijke creativiteit van The Beatles. Love is een soundtrack uit 2006, geproduceerd door George en zijn zoon Gilles Martin, van The Beatles nummers voor de Cirque du Soleil-show.
Vrijdag heb ik met 40 collega's de handen uit de mouwen gestoken op Kinderboerderij Doniastate in Stiens. In het kader van NL Doet hebben we geholpen om diverse klussen op te pakken. Maar vooral ook om contact te zoeken met de medewerkers/cliënten die hier elke dag werkzaam zijn. Mensen met een (lichte) beperking waar in de reguliere, harde maatschappij geen plaats voor is. Deze mensen worden hier met respect, met veel gevoel voor eigenwaarde (iedereen doet er toe!) behandeld. In mijn groep was een medewerker die 's morgens volledig uit zijn comfortzone werd gehaald ('veel te druk'). Maar door de geweldige een-op-eenbegeleiding komt hij tot rust en na afloop bedankt hij ons voor de fijne dag. Daar gaat mijn hart dus wagenwijd van open staan. Wat fijn dat ik daar een klein onderdeel van heb mogen zijn.
Over gevoel gesproken: 538* kruiwagens met schelpen vullen en kruien doet wat met je lichaam. Vooral veel pijn.
*het kunnen er een paar minder geweest zijn.