162: Gezondheid
'En nog vele jaren in goede gezondheid'. Ooit had ik een collega die dit altijd heel expliciet toevoegde aan een nieuwjaars- of verjaardagswens. Ik heb die gewoonte enigszins overgenomen. De standaardreactie die daarop volgt is 'ja, want dat is het allerbelangrijkste'.
Onze gezondheid vinden we dus elementair. Toch sta ik daar zelf eigenlijk nooit echt bij stil. Zo van 'goh, wat ben ik blij dat ik zo gezond ben'. Het leven met al zijn ups en downs spreidt zich als een kronkelweg voor me uit. Ik maak me druk, geniet, zet me in, heb verdriet, toon compassie en heb soms nergens zin in. Volgens mij een redelijk normaal mensenleven.
Afgelopen week ben ik echter teruggeworpen naar de essentie van het leven. Niet van mijn eigen leven maar dat van onze zoon Sybrand. Nu is mij aan den lijve gebleken dat de zorg om een kind groter, intenser is dan de zorg om mezelf.
Het duurde echter wel een paar dagen voordat dat was ingedaald. Het is zondagavond en mijn vader, broer Linze en ik hebben genoten van een geweldig mannenweekend in Rotterdam. Rond 19:00 belt Annewieke met het verhaal dat Sybrand in verband met hevige buikklachten wordt opgenomen in het ziekenhuis in Emmen. In Emmen omdat hij het weekend bij zijn vriendin is. Het blijkt dat hij een geperforeerde blinde darm heeft.
Best heftig, maar dit gebeurt wel vaker. Operatie geslaagd; donderdag of vrijdag kan Syband weer naar huis. De ratio voert bij mij nog de boventoon. Maar in plaats van dat Sybrand de daaropvolgende dagen verbetert, wordt de situatie alleen maar slechter. De koorts blijft, hij heeft veel pijn en is erg afgevallen. En, o ja, hij heeft buikvliesontsteking. Omdat de bloedwaarden niet dalen, wordt er weer een echo gemaakt. Het blijkt dat er zich opnieuw een abces in de buikwand heeft ontwikkeld waarna een drain in zijn buik wordt geplaatst om de pus en vocht af te laten drijven.
De ratio is bij mij ondertussen wel verdwenen. Mijn gedachten zijn elk moment van de dag bij Sybrand. De focus verdwijnt, de normale dingen vlakken af. Een gepland concert op donderdagavond zeg ik af. In plaats daarvan zijn we natuurlijk in Emmen. De zorg is groot. Mijn zoon is doodziek. En dat gaat je niet in je koude kleren zitten.
Maar Sybrand is een vechter, een positieve kerel. Hij is de wedstrijd aan het winnen. De bloedwaarden verbeteren zich eindelijk. Hij is er nog lang niet maar stapje voor stapje zal hij zegevieren, zal hij weer gezond worden.
Gezondheid is het grootste goed, met name die van je kinderen. Ik ga proberen daar elke dag een klein momentje bij stil te staan.
Zondagmorgen 4:45. Telefoon uit Barcelona. Ninke. Heeft gigantisch last van diarree. Voedselvergiftiging. Ze is bang voor uitdroging want ze houdt niets binnen. Jongste update is dat het iets beter gaat. Nogmaals: gezondheid is het grootste goed.