161 Your wish is my command
Door een facebookprijsvraag van radiozender NPO Soul and Jazz (voorheen NPO Radio 6) te winnen zit ik op vrijdagavond samen met de net jarig geweest zijnde jeugdvriend Henk in het pluche van Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Hoofdpersoon van de avond: de 73-jarige Sixto Rodriguez.
Het jongensboek van Rodriguez is in 2012 uitgerold in de documentaire Searching for Sugar Man. Kort gezegd komt het erop neer dat deze singer-songwriter rond 1970 twee platen heeft uitgebracht die helemaal niets doen. Hij stapt uit de muziek en is jarenlang werkzaam als bouwvakker in Detroit. Zonder dat hij het zelf weet is Sixto echter een wereldster in Zuid-Afrika. Eind jaren negentig wordt hij na een zoektocht opgespoord. Na het verschijnen van de 2012 docu wordt hij pas echt 'wereldberoemd'. De liveoptredens die hij vervolgens geeft (in veel te grote zalen) zijn echter een anti-climax. Slecht bij stem, soms dronken, de zalen stromen leeg gedurende de optredens. Tijd dus voor een herkansing in een veel passender setting.
Henk heeft zich voorbereid door naar de documentaire te kijken. Door de achtergrond te weten kan het optreden ook beter in zijn context worden geplaatst. Henk beschrijft het genre als een mix tussen Boudewijn de Groot (protestsongs) en Frank Boeijen. Waarbij Bob Dylan ook nog voorbij komt. Ik vind een treffende vergelijking.
Voorprogramma Charlie Cunningham, man met gitaar en gezegend met een eigenzinnig stemgeluid, beschrijft de zaal als intimiderend. Ik kan me dat heel goed voorstellen wanneer je in je eentje op het podium zit en je de zaal inkijkt. Rodriguez was in het verleden zo verlegen dat hij met de rug naar de zaal stond. Maar dat deed hij vanavond niet.
Bij zijn opkomst krijgt de man, letterlijk, een staande ovatie. Het pluche wordt even verlaten om hem harstochtelijk toe te klappen en te juichen. Nog nooit heb ik dat op deze wijze meegemaakt. De gunfactor is torenhoog voor deze bejaarde man. Geholpen door een vrouw schuifelt hij voetje voor voetje het podium op. Bij de mircofoon aangekomen moet hij met zijn hand zoeken op welke hoogte hij staat. Het verschil met bijvoorbeeld Paul McCartney, die nog een maand ouder dan Rodriguez is, kan haast niet groter. Het harde leven als bouwvakker, maar waarschijnlijk ook de drank en drugs, heeft hem getekend.
En dan het optreden zelf. Laat ik het zo zeggen, wanneer de documentaire er niet was geweest, dan had Rodriguez niet op dit podium gestaan. Hij heeft meer dan voldoende eigen sterk materiaal maar toch wordt het optreden doorspekt met covers. De vertolking daarvan is soms gewoon vals en slordig (met Your Song van Elton John als dieptepunt), volledig misplaatst (Blue Suede Shoes van Elvis Presley) maar ook gloedvol (de laatste toegift I'm Gonna Live Till I Die van Frank Sinatra). De eigen nummers worden er redelijk vlot en wat vlak doorgejast, maar toch, de herkenning doet je smelten. Zijn stem pakt je in en de band sleept hem er doorheen.
Van deze lieve knuffelbeer wordt alles geslikt; iedereen klapt zich de handen stuk om Rodriguez maar zoveel mogelijk aan te moedigen. Er staat daar wel een doorleefde man op het podium, een man die zijn jongensdroom heeft zien uitkomen. De vraag die wel bij mij naar boven komt: zou hij het zelf nog zo leuk vinden? Sixto is zo dienend, bijna nederig. Op een gegeven moment komt er een vraag uit het publiek om een nummer te spelen. Zijn antwoord is exemplarisch: 'your wish is my command'.
Tot slot: ik kan het iedereen aanbevelen om voor de verjaardag van een vriend(in) een concertkaartje cadeau te doen en daar dan samen naartoe te gaan: quality time is gegarandeerd.