160 I.M. David Bowie
Om te beginnen: ik ben geen Bowiefan van het eerste uur. Helemaal niet. Toch ben ik flink van slag op het moment dat ik hoor dat hij is overleden. Moet ik mijn gevoel afblokken om me een beetje te kunnen focussen op de dagelijkse werkzaamheden. Ik ben namelijk sinds kort David Bowie aan het herontdekken. Ik zit midden in een trip met een wel heel bizarre wending.
Aanleiding voor dit alles is de tentoonstelling in het Groninger Museum 'David Bowie is'. Twee januari jl. hebben Annewieke en ik deze bezocht. Van tevoren een beetje inluisteren. Ik heb een best-of-album van hem uit de jaren zeventig. Lekkere muziek die het eigenlijk altijd wel goed doet. Het museumbezoek smaakt echter naar meer.
We luisteren afgelopen week opnieuw naar de bowiehits. Maar dat is niet genoeg. Ik wil niet alleen de hits horen maar me ook verdiepen in de door velen bewierrookte platen uit de seventies. Ik ga mezelf inlezen. Met welke lp's moet ik beginnen?
Vrijdag 8 januari is Bowie jarig. Zijn verjaardagscadeau voor de wereld is een nieuwe cd: Blackstar. Ik wist niet dat hij jarig was. Dat werd me verteld door de verkoopster van de tweedehandswinkel in Sneek waar ik zomaar zes vinylalbums uit de bakken opdiep. Het toeval wil dat zij ook naar de tentoonstelling is geweest. We hebben hier een leuk gesprek over en mijn cadeau van de dag zijn de albums Alladin Sane, Diamond Dogs, Station to Station, Lodger, Scary Monsters en Let's Dance. Een rijk bezit.
Zaterdagmorgen in alle vroegte - ik probeer kaarten voor de Slachtemarathon te krijgen - kijk ik tijdens het wachten naar de zeer intrigerende videoclip van de 10 minuten durende titeltrack Blackstar. Een beetje Radiohead meets jazz denk ik nog.
Zondag publiceer ik een blog over de musea waar we in de kerstvakantie zijn geweest: het Vincent van Gogh Museum en het Groninger Museum. Ik leid het deel over Bowie als volgt in: 'David Bowie is een kunstenaar die nog leeft'. Dezelfde dag download ik nog meer muziek van Bowie, o.a. zijn nieuwe plaat.
Maandagochtend zit ik al vroeg op kantoor. Annewieke belt me vlak voor acht uur. Dat gebeurt nooit. Of ik het al gehoord heb. Nee dus. Ik ben met stomheid geslagen. Een kwartier later belt ze nog een keer met een update. Ik merk dat het haar ook het nodige doet.
Midden in mijn David-Bowie-trip knijpt deze creatieve duizendpoot er tussenuit. Ik kan het nog even niet bevatten maar het past ook wel weer bij David Jones aka Major Tom aka Ziggy Startdust aka The Thin White Duke aka David Bowie.