155 Belgenpop
België: het land van de frituur, voorjaarsklassiekers, bonbons, veldrijden, bier en slechte wegen. Fransen en Vlamingen die tot elkaar zijn veroordeeld. Een land dat hierdoor nauwelijks valt te besturen. Verweerde mannenkoppen die vechten tegen de elementen duikelen in mijn gedachten op. Het regent er vaak; daarom zijn die Ardennen ook zo ontzettend groen. Een land met mooie authenthieke binnensteden. Maar een kustlijn die desolaatheid uitstraalt.
België is ook het land waar op dit moment erg lekkere muziek vandaan komt. De afgelopen maand heb ik drie Belgische bands live aan het werk gezien. In dezelfde periode deed K's Choice een clubtoer door Nederland en verkocht Selah Sue de Heineken Music Hall uit. Daarmee is het nog niet gezegd; denk bijvoorbeeld aan Stromae en Triggerfinger.
Of de duvel ermee speelt, maar er gebeurt altijd wat onverwachts tijdens een concert van onze zuiderburen. Mijn verkenningstrip begint met Oscar and the Wolf. Een band die volledig draait om frontman Max Colombie. Kronkelend over het podium, van een diepe wat monotone stem voorzien weet hij de electro-droompop op een seksuele wijze over te brengen op de zaal. Een vrouwelijke fan hield het in ieder geval niet meer. Ze klom op het podium en sloot zich voor heel even in de armen van Max. Daarna rustig teruglopend zonder gedoe met security. Naast het muzikale vuurwerk schoten er ook echte vlammen de lucht in. Hierdoor vloog een microfoon in de fik. Zonder erg.
De meest geroutineerde band van het Belgentrio is dEUS. Ruim twintig jaar trekt deze (h)eerlijke rockband langs de Europese podia. Ook hier is sprake van een charismatische voorman: Tom Barman. Dit keer doen ze het soft-electrisch. Op voorspraak van de tourmanager, vertelt Tom al voor de aanvang van het concert. De interactie met het publiek stokt opeens wanneer halverwege het concert tot twee keer toe The magic hour opnieuw moet worden ingezet. Mauro Pawlowski heeft een technisch probleem met zijn gitaar. Hij lost het wel komisch op maar de magie komt niet meer terug. Enigszins plichtmatig wordt de rest van de set uitgespeeld. Het soft-electric jasje zit daarbij niet echt lekker. De volgende keer graag weer volledig ingeplugd heren.
En dan is er nog Balthazar. Deze vier mannen en een vrouw brachten dit jaar hun derde cd Thin Walls uit. Een band die ook in de indierockhoek zit - de parallel met dEUS wordt wel eens getrokken - maar wel met een eigen geluid. Daarbij is hier tevens meer sprake van een collectief. De band heeft twee leadzangers terwijl er ook regelmatig met zijn vijven wordt gezongen. De uitverkochte Rondazaal in Utrecht is het decor voor het laatste concert in een tour die Balthazar langs 112 zalen heeft gebracht. De band heeft er zin in; het is een echt feestje. Het publiek wordt rijkelijk beloond tijdens de laatste toegiften. Naast de ontzettend catchy muziek ook met een gitaar, een deel van het drumstel en een microfoonstandaard. Ik had het nog niet eerder meegemaakt.
Een vergelijking met Nederlandse bands maken is weinig zinvol maar ik snap Het Goede Doel wel.
Ik heb getwijfeld over België, omdat iedereen daar lacht
Ik heb getwijfeld over België, want dat taaltje is zo zacht
(uit België van Het Goede Doel)