154 Depeche Mode: Just can't get enough
Soms zijn er van die bands die maanden in mijn hoofd zweven. Zo van 'daar wil ik nog een keer een blog over schrijven'. Deze zomer heb ik al een voorstudie gedaan naar mijn onderwerp: Depeche Mode. Een band die zijn oorsprong heeft in de jaren tachtig. Wereldwijd nog steeds erg succesvol maar Nederland is nooit echt warm voor ze gelopen.
Depeche Mode (DM) wordt hier vaak als een eighties band weggezet, terwijl de band zich nadien alleen maar heeft doorontwikkeld. Oud-collega Yke heeft mij de schellen van de ogen doen laten vallen. In 2006 ben ik op zijn aanbeveling mee geweest naar een concert in Ahoy, Rotterdam. Ik was direct om. Een geweldig liveoptreden met een energielevel om u tegen te zeggen.
Ik denk dat het hittechnisch gezien met Nederland mis is gegaan. In 1981 kwam de eerste plaat van DM uit. Belangrijkste songschrijver was Vince Clarke. De man die na de eerste plaat DM al weer verliet en vervolgens, samen met Alison Moyet, groot werd met Yazoo (Don't go en Situation). Daarna volgde voor Clarke ook nog hitsucces met Erasure.
DM moet zich herorganiseren; gitarist Martin Gore ontpopt zich als liedjessmid en langzamerhand wordt de flinterdunne elektropop omgeturnd tot een steeds donkerder variant. Soms komt het hitsucces echter uit onverwachte hoek en de geschiedenis heeft geleerd dat dit voor DM in Nederland verkeerd heeft uitgepakt. In 1985 verschijnt de EP 'Love In Itself'. Op deze EP staan ook een aantal livenummers, onder meer het van het debuutalbum afkomstige Just can't get enough. Laat dit nummer, dat nog door Vince Clarke is geschreven, veel gedraaid worden in Nederlandse discotheken. De vraag is zo groot dat het ook op de radio komt. Uiteindelijk is het tot op de dag van vandaag de grootste hit voor DM in ons kikkerlandje. Een niemendalletje dat op dat moment al niet meer representatief was voor de muziek waar DM voor stond.
In 1990 ligt de wereld aan de voeten van Depeche Mode. Het zevende album, Violator, brengt wereldroem. De hitsingles Personal Jesus en vooral Enjoy the Silence zijn de machtige uithangborden voor een welhaast perfecte plaat. De vinyl uitvoering doet er nog een schepje bovenop. Een van de albumtracks zegt precies zoals het is: Sweetest Perfection. Maar dit alles blijkt toch te mooi om waar te zijn. Zanger Dave Gahan is verslaafd aan de heroïne en doet een aantal zelfmoordpogingen. Gitarist/tekstschrijver Martin Gore kan niet van de drank afblijven en toetsenist Andrew Fletcher raakt in een depressie. Door al deze ellende besluit Alan Wilder uiteindelijk de band te verlaten. Achtste plaat Songs of Faith and Devotion is een weerslag van dit alles. Het nummer Walking in my shoes gaat door merg en been.
Na de zeer roerige jaren negentig is de relatieve rust bij de bandleden teruggekeerd. In cycli van vier jaar wordt er nieuw plaatwerk uitgebracht. In 2005 komt DM met het ijzersterke Playing the Angel. Er lijkt wel iets van rehabilitatie voor DM in ons land te komen. Van 1993 tot en met 2005 heeft de band niet meer live bij ons gespeeld maar in 2006 is het dan eindelijk weer zover. Het publiek is samen met huisfotograaf en regisseur van de liveshow, Anton Corbijn, laaiend enthousiast. De live dvd van de show in Milan is een prachtige weerslag hiervan. Een van de weinige dvd's die ik nog wel eens uit de kast trek.
Uiteindelijk is het toch goed gekomen met Nederland. De laatste plaat, Delta Machine uit 2013, bereikt de hoogste positie ooit (3) in de album top 100.