149 D.I.S.C.O.
Dat een discofeest anno nu twee keer de Ziggodome weet uit te verkopen had in het begin van de jaren zeventig werkelijk niemand voorzien. Maar door de uitgifte van de knap samengestelde vier cd-box Let's Dance van Humberto Tan (eind 2014) beleeft het genre een nieuwe revival. Eind jaren tachtig wist de Dance Classics-serie (gestoken in mooie zwarte hoezen met een danskiekje uit een grijs verleden) ook menig voetje van de vloer te krijgen.
De seventies staan voor de opkomst en teloorgang van de disco. Tenminste wanneer het gaat om populariteit bij het grote publiek. De onderstroom zal altijd wel in de clubs blijven bestaan. Hele volksstammen werden de dansvloer opgetrokken door Saturday Night Fever. Een glimmende discobol in het midden van de zaal, extravagante kleding en hoge hakken waren onderdeel van de beleving. Groepen als Tavares en The Trammps die allemaal dezelfde outfits droegen en kekke danspasjes hadden ingestudeerd. Earth Wind and Fire en Sly and the Family Stone waren zelf glitterballen. Hun glitterpakken deden zeer aan de ogen. Disco was hot: Burn this disco out zong superster in wording Michael Jackson op zijn Off the Wall-album uit 1979.
De film en soundtrack van Saturday Night Fever (1977) zijn iconisch gebleken. Een gouden combinatie ook. Want trok de film nu de soundtrack of andersom? Beide waren in ieder geval immens populair. Het thema van de film is tijdloos. Probleemjongere Tony Manero uit Brooklyn NY gaat dansen om zijn uitzichtloze leven te vergeten. Op de dansvloer kan hij zijn talent laten zien, wordt er naar hem opgekeken, is hij iemand. Er zitten wel wat rauwe, duistere randjes aan de film. Ik vraag me af of ik destijds wel alles mee kreeg. Overigens wordt Tony gespeeld door John Travolta. Maar dat hoef ik mijn generatie niet te vertellen. Een paar jaar was hij voor de tieners van die tijd de belangrijkste man op aarde.
En dan de soundtrack. Dat is ook zo'n apart verhaal. In totaal is hij wereldwijd 40 miljoen keer verkocht, heeft hij 19 weken op 1 in Nederland gestaan en staan er bij ons ook twee exemplaren in de kast. Maar ik vermoed dat velen met mij vooral kant 1 van het dubbelalbum hebben gedraaid, kant 2 en 3 deels en dat was het dan wel zo'n beetje. Want de nummers van David Shire (drie stuks), Ralph MacDonald, MFSB en Kool and the Gang staan niet echt in het collectieve geheugen gegrift. Het is vooral een album van de Bee Gees met wat opvulling van disconummers die in die periode zijn uitgekomen.
Niet iedereen was gecharmeerd van het genre. Er kwamen anti-disconummers op de markt. Frank Zappa bijvoorbeeld met Dancing Fool. Gruppo Sportivo was nog explicieter: Disco really made it, it's empty and I hate it. Noodweer verpakte zijn protestsong op een discobeat: In de Disco. Punk en new wave zorgen er eind jaren zeventig uiteindelijk voor dat disco grotendeels uit de hitlijsten wordt weggevaagd.
De soulshow van Ferry Maat heeft lange tijd de onderstroom in Nederland levend gehouden. Hierdoor bleef er een podium voor bijvoorbeeld Earth Wind and Fire, Luther Vandross, Marvin Gaye, Chic, Commodores en de Gap Band. Recentelijke hits van Robin Thicke, Daft Punk en Pharrell Williams laten zien dat we op zijn tijd wel in zijn voor een lekkere discostamper.
Ik in ieder geval wel.