147 Zondagmorgengevoel
Vandaag wil ik het hebben over het zondagmorgengevoel. Een ochtend die zo anders voelt dan de andere ochtenden van de week. Bijzonder toch dat het gevoel een loopje met je neemt? Rationeel zijn er natuurlijk allerlei verklaringen voor (werken versus vrij zijn, vroeg op versus uitslapen en snel iets naar binnen werken versus een uitgebreid ontbijt), maar toch blijf ik het een vreemd fenomeen vinden.
Het zondagmorgengevoel uit zich ook in mijn muziekkeuze. Earth Wind and Fire hebben het nummer Sunday morning geschreven maar dit is, net zoals hun andere muziek, meer zaterdagavond uitgaansmateriaal. Dan komt de Velvet Underground met hun vaak gecoverde versie van Sunday morning veel meer in de buurt. Ik had overigens niet verwacht dat ik de Velvet Underground in dit verband ooit aan zou halen.
Wat is voor mij de ideale zondagochtendmuziek? Er moet worden voldaan aan een aantal randvoorwaarden. Belangrijk is dat het rust uitstraalt. Dat de muziek niet heel aanwezig is. Maar er moet wel een (klein) schurend randje aan zitten. Want zonder een randje is het emotieloos en verwordt het tot liftmuziek. En als ik ergens jeuk van krijg is het daarvan wel. Maar niet te veel emotie op de zondagmorgen; het is niet de bedoeling dat ik er in blijf hangen.
Wat komt daar dan voor in aanmerking? Af en toe komt er wel eens wat voorbij wat tijdelijk aan de kwalificaties voldoet (Rumer, Andy Burrows, Dotan, Dayna Kurtz) maar na verloop van tijd begint het toch wel wat te schuren. Zakt de interesse weer weg. Sade is een constante factor en dient zich met enige regelmaat aan. Maar de Amerikaan die een vaste waarde op de zondagmorgen is geworden voldoet aan mijn volledige eisenpakket.
Ik heb het over Amos Lee. Lee is een 38-jarige singer-songwriter uit Philadelphia die via Norah Jones (waar een flinterdun randje aan zit) aan een platencontract is gekomen. Ondertussen is hij vijf albums onderweg. In zijn muziek zitten soul- en jazzelementen. Er straalt rust vanuit. Zonder dat het saai wordt. Zijn platen ademen en geven daardoor ruimte. Precies wat ik nodig heb op de zondagmorgen. De stem van Amos maakt het geheel af, het is zijn USP. Hij heeft een prachtige zwarte stem, volgens mij koketteert hij daar ook mee. Op zijn platenhoezen lijkt het ook net alsof hij een donkere huidskleur heeft. Ik ben er eigenlijk pas sinds kort achter dat het een blanke man is. Op de laatste twee platen voegt hij met vleugjes country en americana nieuwe ingrediënten toe aan zijn muzikale palet. Een mooie ontwikkeling.
Nu moet je niet denken dat ik de gehele zondag naar Amos Lee zit te luisteren. Dat is (veel) te veel van het goede. Na een uurtje heeft Lee zijn helende werking gedaan en pak ik de draad van het gewone leven weer op. En kunnen de beats van bijvoorbeeld Disclosure of Jamie XX zomaar weer door de boxen schallen.