146 Synthesizer en nieuwe muziek
De synthesizer vereenzelvig ik met pioniers als Jean Michel Jarre en Kraftwerk maar ook met de synthpop uit de jaren tachtig van bijvoorbeeld Visage, Depeche Mode, Soft Cell en Tubeway Army (met het epische Are Friends Electric). Maar de synthesizer maakt nog steeds onderdeel uit van de hedendaagse muziek. Wel meer geïntegreerd in het totale muziekbeeld en hij wordt gebruikt in verschillende muziekgenres. Een aantal voorbeelden:
Het Australische Tame Impala staat bekend als een psychedelische band. Met hun eerste twee cd's brengen ze de beginjaren zeventig terug naar de tijd van nu. Op hun nieuwste worp 'Currents' is de gitaar naar de achtergrond verdwenen en doet de synthesizer haar intrede. De instrumentatie is dan wel veel meer naar het heden gebracht maar de dromerige, spacy, psychedelische sfeer hoor je nog steeds terug op deze plaat. Allesbepalend bandlid Kevin Parker heeft een belangrijke bijdrage geleverd (drie nummers ingezongen) aan de laatste cd van Mark Ronson (Uptown Funk). Dat Parker met het maken van 'Currents' in een soortgelijke trip zit is goed te horen. De man heeft een hele bijzondere, hoge zangstem. Grappig detail: in 2011 zagen Bert en ik Tame Impala al op Rock Werchter. Toen nog vrijwel onbekend; tegenwoordig verkoopt de band moeiteloos de Heineken Music Hall uit.
Jarenlang is er geen nieuw werk van New Order uitgekomen maar opeens is daar de nieuwe cd 'Music Complete'. New Order, voortgekomen uit Joy Division, gebruikt dit keer de synthesizer om dansmuziek te maken. Een aantal zeer pakkende songs staan op deze plaat. Opener Restless bijvoorbeeld is lekker jachtig en doet denken aan oude tijden. Op Nothing but a fool klinkt zowaar Joy Division door maar aan de andere kant staat er ook italodisco op. En wordt er geflirt met Donna Summer, A-Ha en Happy Mondays. Het album duurt wat te lang. Ik blijf enigszins verward achter maar 'Music Complete' intigreert wel voldoende om hem nu al diverse draaibeurten te gunnen.
Schatplichtig aan Joy Division zijn de Editors zeker. Op hun eerste twee platen klonk deze band (net als tijdsgenoten Interpol) als een reïncarnatie van deze Britse gothic pioniers. Ondertussen zijn Editors aan hun vijfde album toe: 'In Dream'. De band heeft wel een eigen plek in de muziekbusiness gevonden. Welke dit precies is verandert per nieuwe plaat maar charismatische voortrekker Tom Smith weet mij steeds weer te overtuigen. Dit keer zijn de gitaren naar de achtergrond verschoven en voeren de synthesizers de boventoon. Niet om vrolijk op te dansen; diverse nummers zijn gedrenkt in een doomsfeer. Smith noemt 'Disintegration' als zijn favoriete The Cure album en dat hoor je op 'In Dream' terug. Maar voor één gat zijn Editors niet te vangen want met de valsetstem van Smith kun je zomaar richting de lichtere synthpop van de jaren tachtig opschuiven. De eerste persing van de vinylversie, goud gekleurd, is prachtig. Hij heeft al een aantal draaibeurten gemaakt.
De synthesizer is niet in de jaren tachtig begraven; hij leeft als nooit tevoren.