143 Symfo: een balseming voor het oor
Wat als David Gilmour, Tony Banks, Pino Palladino, Chester Thompson, een kruising tussen Clarence Clemons en Steve van Zandt en drie verschillende vocalisten op het podium staan? Dan heb je een geweldige avond. Een symfoavond wel te verstaan.
In werkelijkheid stond een groot deel van de voormalige band Kayak op het podium in Theater Sneek. Een try-out voor een tour die ze dit najaar langs diverse theaters in het land zal brengen. In Sneek hebben de zeven mannen en één vrouw de gelegenheid gekregen om te oefenen. Wat enigszins schoorvoetend op gang komt (een combinatie tussen Keeping the dream alive van Freiheit en Turn in on again van Genesis was minder geslaagd) monde uit in een heerlijk avondje langs de symfovelden.
Symfonische muziek: voor de één een gruwel en voor de ander een balseming voor het oor. Groot geworden in de jaren zeventig is dit een genre dat een tandje dieper gaat. Het gevaar daarbij is dat het kan uitmonden in gefreak op de vierkante centimeter. De liefhebber van dergelijke detaillering noemt dat virtuositeit. De jazzwereld heeft met hetzelfde fenomeen te maken. Wanneer het gejongleer op een instrument ten koste gaat van de song dan hoeft het voor mij niet. Wat mij betreft dienen alle instrumenten, ook de vocalen, in dienst te staan van het lied.
Als dat laatste het geval is, dan is er niets mooiers dan een lang uitgesponnen nummer. Je krijgt de mogelijkheid om in een song te duiken waarbij allerlei gevoelens aan de oppervlakte komen. Voor mij werkt het reinigend. Liefhebbers van dit genre komen op deze wijze bij hun emotie. Wat in woord wellicht minder goed lukt, kan de symfomuziek wel losmaken.
Voor de pauze wordt het avontuur opgezocht met wat onbekender werk van bijvoorbeeld Styx of Solution. Hoogtepunten waren Storm and Thunder van Earth and Fire en vooral Firth of Fifth van Genesis. Een speciaal compliment voor toetsenist Werner van Gool die Tony Banks doet vergeten. Na de break komen de wat meer poppy 'hit' nummers voorbij. De uitvoering hiervan is pure klasse, met name Wuthering Heights met Cindy Oudshoorn op zang, leverde kippenvel voor de hele zaal op. Toch had ik graag gezien dat de lijn van het eerste deel van het concert was doorgetrokken. Het symfopubliek kan dit wel aan.
Belangrijkste element van deze succesvolle avond: de bandleden straalden heel veel speelplezier uit. En dat kwam over.