140 Brood en spelen
De Romeinen wisten wel hoe ze het moesten verpakken. Geef het volk brood en spelen (lees: voedsel en amusement) dan vergeet het de misstanden en ellende van alledag. Hebben we brood en spelen nodig om balans in het leven te houden? Willen we met theater, dans, muziek en sport worden afgeleid van de schokkende gebeurtenissen die elke dag plaatsvinden?
Hoe kan ik het anders uitleggen wanneer Nederland massaal stilstaat bij een sportprestatie van formaat, terwijl een nieuwe gruweldaad van mensensmokkelaars ons nauwelijks lijkt te raken?
Vrijdagmiddag 14.59 uur. Toevallig loop ik naar de pantry om iets te drinken te halen. Ik was helemaal vergeten dat om drie uur de finale 200 meter sprint op het WK atletiek op het programma staat. Met 'onze' Dafne Schippers. Tot een week geleden had nog maar een fractie van de Nederlandse bevolking ooit van Dafne gehoord. Maar dat geheel terzijde. Waar normaliter RTL Z het economisch nieuws met ons deelt is het tv-scherm nu afgestemd op de finale in Beijing. Er staan al enkele collega's te kijken en gedurende de race komen er nog een paar aangespurt. De euforie na een kleine 22 seconden is groot. We slaan elkaar nog net niet op de schouders maar gejuich gaat zeker op. En dat vind ik mooi.
Een dag eerder. Het nieuws wordt wereldkundig gemaakt dat een vrachtauto in Oostenrijk is aangetroffen met, naar nu blijkt, 71 slachtoffers. Mensen die gevlucht zijn uit een land dat bijna volledig is platgebombardeerd. Waar, zo lijkt het, iedereen elkaar bevecht. Een land, Syrië, dat een groot oorlogsgebied is. Elke seconde van de dag leven de mensen daar in angst. Hoe gek is het dan dat je probeert te vluchten. Weg uit deze mensonterende omstandigheden. Maar dan zijn er dus mensen op deze wereld die hier weer een slaatje uit willen slaan. Die hier een paar centen aan willen verdienen: mensensmokkelaars.
Een slag mensen zonder enige scrupules die er niet voor terugdeinzen om deze weerloze mensen in een vrachtauto te duwen of in een schip met een afgesloten ruim. Ik wil niet eens beginnen om erover na te denken over wat deze mensen in de laatste uren van hun leven hebben meegemaakt. Daar is geen voorstelling bij te maken. Dat kan ook niet. Maar dit is dus wel aan de orde van de dag.
En met name dat, de dagelijkse terugkeer van deze wreedheden, maakt ons denk ik uiteindelijk blasé. Ongelofelijk maar waar. Hoe bizar het ook klinkt maar 9/11 en MH17 zijn ingekaderde rampen. Rampen met een kop en een staart. Daar is in die zin duidelijkheid. Duidelijkheid die we met betrekking tot de vluchtelingenstroom niet krijgen. We weten gewoon niet hoe we hier mee moeten omgaan. Iedereen zit met de handen in het haar.
Wanneer op zo'n moment dan een geweldige sportprestatie wordt geleverd willen we graag even alle ellende in de wereld vergeten en vieren we dit uitbundig. Zo zitten wij mensen dus blijkbaar in elkaar.
Die Romeinen waren zo gek nog niet.