139 Amy
Op 13 augustus (sic) ging de documentaire over het leven van Amy Winehouse in de Nederlandse bioscopen in première. Er is al veel over gezegd en geschreven. Ik zal er daarom niet nog een keer inhoudelijk op in gaan maar dat er een schrijnend beeld met weinig echte liefde wordt neergezet moge duidelijk zijn. Verder wordt de club van 27 steeds opnieuw aangehaald; ook daar ga ik het niet over hebben.
Nee, ik wil teruggaan naar zaterdag 30 juni 2007. Dit is de dag dat ik een uur lang zo'n 15 meter van haar verwijderd stond. En haar kon aanschouwen in haar professie. Namelijk tijdens een optreden op Rock Werchter. Tussen Razorlight (met de door mijn geliefde Andy Burrows: zie blog 3) en Snow Patrol stond ze ingepland: midden op de dag om 15:00. Maar voordat ik op haar performance in ga, wil ik de situatie nog wat nader schetsen.
In oktober 2006 verschijnt Amy's tweede album Back to Black. Het succes hiervan is, na een schoorvoetend begin (in Nederland kwam hij pas in januari 2007 in de hitparade terecht) gigantisch. In totaal heeft Back tot Black 3 jaar in de album top 100 gestaan. In 2008 is het de meest verkochte plaat van het jaar. Mede aangestuurd door de hitsingle Valerie, die in januari 2008 uitkomt, maar niet op het hitalbum staat. Pas op de deluxe versie wordt Valerie toegevoegd.
Tot zover de successtory want zoals we wel weten, en ook uit de docufilm blijkt, gaat haar privéleven niet over rozen. Foute vriendjes, een op geld beluste vader, een moeder die haar niet aankan, vriendinnen die niet tot haar kern komen, paparazzi die door haar succes haar overal en nergens volgen. Vanaf haar 14e drinkt Amy bovenmatig; de drugs worden hier later aan toegevoegd en ze heeft boulimia. Dit alles leidt regelmatig tot excessen: dronkenschap, vechtpartijen, een concert dat wordt gestaakt omdat ze niet meer in staat is om op te treden. Omdat ze steeds meer concerten ging missen werd ze Amy 'no show' Winehouse genoemd. Vaak gingen persberichten van haar gepaard met termen als 'beroepsjunkie' en 'rehab-specialist'. Amy werd het lachertje van de showbusiness. Op een gegeven moment nam ik dit soort informatie voor kennisgeving aan. Maar als je er even bij stilstaat is het natuurlijk vreselijk. Na haar dood komt het berouw en vindt iedereen het vreselijk wat er is gebeurd maar tijdens haar leven is er niemand geweest die echt heeft ingegrepen.
Op die laatste dag van juni in 2007 was het dus vooral afwachten of Amy überhaupt op zou komen dagen. Op de editie van Pinkpop 2007 stond ze wel op het affiche maar op de dag dat ze moest optreden werd haar concert afgezegd. Boze tongen beweren omdat ze ladderzat was. Ook op het North Sea Jazz festival van dat jaar stond ze geprogrammeerd. Sterker nog, de soundcheck in Rotterdam was al gedaan, haar manager was ter plaatse maar Amy 'no show' Winehouse kwam uiteindelijk niet opdagen.
Bert en ik hadden een plekje in de inner circle bemachtigd. Niet omdat we bovenmatig 'fan' zijn maar we wilden dit fenomeen wel eens goed aanschouwen. Ik kan me nog herinneren dat ik er met de nodige reserves stond. 'Wie denkt dat mens wel niet wie ze is'. Zo iets. Natuurlijk was ze te laat, 20 minuten, maar ze was er in ieder geval. Met een longdrink glas kwam ze het podium op. Een glas dat nog een aantal keren werd vervangen. De passie was ver te zoeken, ze was niet geïnteresseerd, bewoog zich houterig en er was nauwelijks interactie met het publiek. Maar de intrinsieke kwaliteit, ja, die hoorde je absoluut. Maar een gedenkwaardig optreden was het zeker niet.
Het is zo gemakkelijk oordelen over mensen die je onvoldoende kent. Dat geldt ook voor mijzelf. Maar Amy Winehouse heeft niets meer aan de collectieve compassie die nu voor haar wordt getoond.