136 Unbeschreiblich weiblich
Een roze week op NPO3 (met o.a. films, een ABBA docu en afleveringen van 'Uit de kast'), de Gay Pride Parade in Amsterdam en de Homo 100 op Radio 2. Is al deze aandacht voor de homoscène in 2015 nog nodig? Het antwoord is helaas heel eenduidig: Ja.
Alleen al het simpele gegeven dat het voor je geaardheid uitkomen voor veel LGBT'ers voelt als uit de kast komen maakt duidelijk dat deze aandacht nog steeds noodzakelijk is. Uit de kast komen impliceert namelijk dat je anders zou zijn. En alles wat anders is dan 'normaal', tja daar heeft de grijze massa het toch maar moeilijk mee. Het feit dat lesbiennes, homo's, bisexuelen en transgenders weer netjes in het hokje LGBT zijn gestopt wordt overigens, terecht, niet door alle betrokkenen gewaardeerd.
Het ontdekken dat je sexuele geaardheid anders is dan wat maatschappelijk als normaal wordt gezien, de onzekerheid hierover of het echt zo is, wat betekent het voor je toekomst (trouwen, kinderen, werk), hoe vertel ik het mijn vrienden en familie. Allemaal zaken waar je vaak als tiener mee geconfronteerd wordt; toch al niet de meest stabiele periode van een mensenleven. Ga er maar aanstaan.
Deze ontdekkingstocht is een onzekere, spannende tijd met veel verschillende emoties die met enige regelmaat een aanslag doen op het zelfvertrouwen. Dat blijkt uit documentaires, het tv-programma 'Uit de kast' (goed dat dit gemaakt wordt) en ook uit de praktijk. Het is ondertussen al weer vier jaar geleden dat Ninke haar 'coming-out' moment had. Voor haar was het ontzettend zwaar om te vertellen. Ze heeft er dagen, weken, maanden tegen aangehikt. In het gesprek met haar kon ze de woorden nauwelijks over haar lippen krijgen. Dat heeft me pijn gedaan. Ondanks dat we een open relatie hebben waarin alles gezegd kan worden durfde Ninke, gevoed door de algemene opinie dat haar sexuele geaardheid afwijkend zou zijn, nauwelijks te vertellen dat ze lesbisch is.
Alleen daarom al is de aandacht nog steeds bittere noodzaak. Dat er een tijd komt dat het niet meer voelt als uit de kast komen. Natuurlijk zijn we in de Westerse wereld een stuk verder dan bijvoorbeeld Afrika (waar Obama afgelopen week de homorechten nog aan de orde stelde), Israël (waar een orthodoxe Jood afgelopen week bij een Gay Pride optocht met een mes verschillende mensen verwond) of Rusland (waar macho man Poetin niets van gay's moet hebben).
De Homo 100 is een lijst samengesteld door de luisteraars van Radio 2. Een lijst die vol staat met guilty pleasures en foute muziek. Maar ondanks dat wel lekker is! George Michael is hofleverancier (6x), Jimmy Somerville staat er in drie verschijningsvormen in: Bronski Beat (met de nummer 1 van de lijst: Smalltown Boy), The Communards en als soloartiest. En natuurlijk Abba, Bee Gees, Donna Summer en 'Ich bin wie du' van Marianne Rosenberg.
Speciale aandacht voor drie nummers waar ik een persoonlijke herinnering aan heb. Te beginnen met 'Get off' van Foxy. Ik had vroeger een pukkel, tegenwoordig rugzak, waar ik heel groot de bandnaam Foxy op had geschreven. Op een feestje van een collega, waar we geacht werden verkleed te verschijnen, had ik op een t-shirt gekalkt: 'I'm too sexy for my shirt'. Right Said Fred heeft dit meesterwerkje geschreven. En 'Unbeschreiblich weiblich'. Ik heb destijds de elpee van Nina Hagen gekocht waar dit nummer op stond. Die plaat heb ik grijs gedraaid. Nog steeds vind ik hem geweldig.
Het is heerlijk meegalmen op de hits uit de Homo 100; maar de reden waarom deze lijst wordt samengesteld is toch niet meer van deze tijd?