132 Zomer op Sicilië
Wat jarenlang heel normaal is, is opeens verleden tijd. Het is al weer drie jaar geleden dat we op zomervakantie gingen met onze kinderen. Het was destijds al anders dan anders. Ninke voegde zich pas de tweede week bij ons. Op dat moment realiseerden we ons niet dat de week in Toscane de laatste week was dat we met vieren de zomer in het buitenland vierden.
De twee zomers die volgden waren vreemd. Het eerste jaar zijn we niet eens op vakantie geweest door mijn hardnekkige blaasontsteking; het tweede jaar zouden we varen over de Friese wateren (we waren in het voorjaar al - met zijn vieren - naar New York geweest) maar door het slechte weer ging dat niet door.
Bij het boeken van de rondrit over Sicilië was er geen sprake meer van dat de kids mee zouden gaan. Zij maken al enkele jaren hun eigen plannen en daar komen pa en ma niet meer in voor. En dat is een hele logische, natuurlijke, ontwikkeling. Je kunt je voorstellen dat we na drie jaar geen buitenlandse zomerzon te hebben gezien best wel zin hebben in 17 dagen rondzwerven op het meest zuidelijke eiland van Italië.
Kort na aankomst gaat ons hart direct open voor de Italianen. De eerste ochtend maken we een mountainbike tochtje en we zijn nog niet op weg of we komen een vader met zijn zoontje op de racefiets tegen. Een hartelijk 'buon giorno' wordt ons deel. Even later in het dorp wordt Annewieke nageroepen: 'bella donna'. Geweldig toch!
Pipo, onze Italiaanse gids bij de wandeltocht over de kraters van de Etna, vindt dat er veel overeenkomsten zijn tussen Sicilianen en Nederlanders. Hij heeft het over de hoge mate van tolerantie, openstaan voor andere culturen en vriendelijkheid. Ik vind het een mooie gedachte van deze verweerde, eenvoudige, rustige Siciliaan.
Wat mij vooral opvalt: het gebruik van de taal. De ene keer lijkt het of de liefde wordt bedreven met de Italiaanse woorden. Het lijkt of ze genieten van elke zin die over de tong rolt. Maar de woorden kunnen ook zeer gebiedend overkomen. Of er constant sprake is van ruzie. Het is niet zo gek dat Italië het land van de opera is. Hun expressie en liefde voor de taal komt hierin maximaal tot uiting.
Uit 'The Godfather trilogy' weten we dat familie alles is voor de Italiaan. Dat zie je hier in alles. De adoratie voor de kleine kinderen door hun moeders. Het bijna heilige respect voor de ouderen. De vader die nog de pater familias is. Hij houdt zich niet of nauwelijks bezig met zijn vrouw en kinderen. Zodra 'i bambini' er zijn zal er wel een omslagpunt komen want daarvoor gaat hij helemaal op in zijn veroverde Italiaanse schone.
Muziek is alom aanwezig. Italiaanse muziek is een reflectie van haar inwoners. Veel pathos, drama en aanzwellende zang. Even dacht ik, zittend op een trapsgewijs terras in een rustig straatje in Taormina, Marco Borsato voorbij te horen komen. Het bleek het Italiaanse origineel van 'Ik leef niet meer voor jou' te zijn. In datzelfde Taormina treden deze maand o.a. Spandau Ballet en Damien Rice op in het eeuwenoude amfitheater dat hoog boven de stad uittornt.
Aan alles in het leven zit een positief en een negatief aspect. Het is heerlijk om samen met Annewieke vakantie te vieren. Wat ik echter mis is het donderjagen in de zee/zwembad, het balletje gooien en kinderlijke ongein uithalen met Sybrand en Ninke.