131 Familiereünie
Broer en zus die bij hetzelfde bedrijf werken, die de blikvangers van de organisatie zijn, die de hele wereld over reizen. Dat kom je toch niet of nauwelijks tegen. In de muziekbusiness gebeurt het wel: Richard en Karen Carpenter deden het in de jaren zeventig en de gouden broer/zus-combinatie van nu is Angus en Julia Stone.
Afkomstig uit een kustplaatsje vlakbij Sidney, Australië, veroveren Julia (31) en haar jongere broer Angus (29 jaar) sinds 2006/2007 met op folk geïnspireerde muziek de wereld. Weliswaar niet met de miljoenenverkopen van de Carpenters maar dat is in het download/spotify-tijdperk ook niet of nauwelijks meer te realiseren. Tot en met 2010 was het duo heel productief (met verschillende ep's en twee cd's) daarna kozen ze allebei voor een solocarrière die voor beiden ook weer twee cd's opleverde. Rick Rubin (sterproducer van onder meer Beastie Boys, Red Hot Chili Peppers en Johnny Cash) is er medeverantwoordelijk voor dat Julia en Angus weer gezamenlijk de studio indoken. Dit leverde in 2014 een titelloze, prachtige nieuwe plaat op. Een plaat die beklijft; bijna een jaar na release groeit hij nog steeds.
In de aanloop naar Rock Werchter 2015, waar Angus en Julia optreden, hoorde mijn broer Linze via een spotify-playlist Crash and Burn voorbijkomen. Hij werd gepakt door dit nummer; de invloed van Neil Young hierop is goed hoorbaar. Toen er, vooruitlopend op het Rock Werchter-optreden, een concert in Utrecht werd aangekondigd was één plus één vier. Want ook onze eega's wilden Angus en Julia wel eens live aan het werk zien.
Linze is zich vervolgens gaan verdiepen in de backcatalogue. Zo kwam het dat, in aanloop naar het concert, hij mij met nieuwe muziek en feiten om de oren sloeg waar ik nog geen weet van had. De omgekeerde wereld dus; een nieuw fenomeen waar ik wel aan moest wennen. Maar voor een keer kan ik dat wel hebben. Het concert was in de nieuwe Ronda zaal in Tivoli/Vredenburg. Ook daar overtroefde Linze mij; hij was hier al een keer geweest (De Dijk). Moeilijke momenten zijn dat. Maar wat een prachtzaal: 2000 man/vrouw die allemaal de ultieme concertervaring kunnen hebben omdat iedereen vlak bij het podium kan staan.
De opkomst van de band: naast Julia en Angus stappen nog vier mannen op het podium. Even lijkt het of we via een tijdmachine worden verplaatst naar eind jaren zestig/begin zeventig. Een stel outlaws pluggen hun (bas-)gitaar in, nemen plaats achter de keyboards en de drumkit. Lange haren, baarden en hoeden; alleen de drummer lijkt in een verkeerde band te zijn aanbeland met zijn fris gekapte koppie (blijkt een New Yorker te zijn). Het eerste nummer wordt ingezet: niet aftikken en knallen maar de band neemt de tijd om te groeien in elke song. Niet op een langdradige wijze maar juist met veel passie en liefde voor het betreffende nummer. Het geluid is kraakhelder, elke noot is raak, dit zijn echte muzikanten. Natuurlijk verovert Julia mijn hart. De ene keer lieflijk kirrend, haar ene been een beetje omhoog trekkend, de andere keer met een oerkreet vanuit haar binnenste uithalend (Death Defying Acts).
Dat niet alles is voorgeprogrammeerd is ook prettig: de setlist wordt door elkaar gehusseld (Angus: 'hand me the Crash and Burn guitar please'); Draw your swords wordt spontaan ingepast en leidt van te voren tot een uitgebreid groepsoverleg, terwijl Julia op verzoek een nummer van de eerste EP zingt (met de tekst als geheugensteun op een A4'tje).
Broer en zus Stone hebben broer en broer Dijkstra weer eens een gezamelijke muzikale trip doen beleven. Dank hiervoor. Helemaal mooi was dat onze eega's hier deelgenoot van waren.